سوره برائت (بخش چهارم): روانشاسی دورویان و منافقان

سوره توبه(برائت)  ۱۱۴ امین و آخرین سوره بر حسب تاریخ نزول

منافقان و دورویان پیامبر را این چنین ارزیابی می کردند؟

و بعضی هستند که دائم پیامبر  را می‏آزارند و  می‏گویند: او شخص ساده و زودباوری است. بگو زودباوری او لطفی به نفع شماست، که به خدا ایمان آورده و به مؤمنان هم اطمینان دارد و برای مؤمنان شما وجودش رحمت است، و برای آن‌ها که رسول را آزار دهند عذابی دردناک مهیاست. (۶۱)

دورویان به قسم خوردن عادت دارند

آنان برای اغفال و خشنود کردن شما مؤمنان به نام خدا سوگند می‏خورند در صورتی که اگر ایمان داشتند سزاوارتر این بود که خدا و رسول را از خود خشنود کنند. (۶۲)

آیا ندانسته ‏اند که هر کس با خدا و رسولش به عداوت برخیزد آتش دوزخ کیفر دائمی اوست؟ و این به حقیقت ذلت و خواری بزرگ است. (۶۳)

سوره ای که منافقان از آن وحشت داشتند

منافقان از آن روزی می‏ترسند که خدا سوره ‏ای بفرستد که آن‌ها را از آن‌چه در درون آن‌هاست آگاه کند. بگو: اکنون تمسخر کنید، خدا آن‌چه را که از آن می‏ترسید آشکار خواهد ساخت. (۶۴)

منافقان: ما شوخی می کنیم

و اگر از آن‌ها بپرسی پاسخ دهند که ما به مزاح و مطایبه سخن می‏راندیم. بگو: آیا با خدا و آیات و رسول او تمسخر می‏کردید؟! (۶۵)

عذر نیاورید، که شما بعد از ایمان کافر شدید، اگر از برخی از شما درگذریم گروهی را نیز عذاب خواهیم کرد که مردمی بسیار زشتکار بوده‌اند. (۶۶)

مردان و زنان منافق، متّفق با همدیگر و طرفدار یکدیگرند، مردم را به کار بد وا می‌دارند و از کار نیکو منع می‏کنند و دست خود را می‏بندند، و چون خدا را فراموش کردند خدا نیز آن‌ها را فراموش کرد ، در حقیقت منافقان بدترین زشتکاران عالمند. (۶۷)

خدا مرد و زن از منافقان و کافران را وعده آتش دوزخ و خلود در آن داده، همان دوزخ برای  آن‌ها کافی است و خدا آن‌ها را لعن کرده و عذابی ابدی دارند. 

به مانند آن‌هایی که پیش از شما بودند در صورتی که پیشینیان از شما قوی‏تر بودند و مال و اولادشان بیشتر بود، پس به سهم خود  متمتّع بودند، اکنون هم که نوبت به شما رسید به تمتّع دنیا به سهم خود مانند آن‌ها سرگرم شدید و هم  به مانند آن‌ها فرو رفتید! آنان مردمی هستند که اعمالشان در دنیا و آخرت نابود و باطل گشت و هم آنان به حقیقت زیانکاران عالمند. (۶۹)

آیا اخبار پیشینیانشان مانند قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهیم و اهل مَدْین و  موتفکات به آن‌ها نرسید که رسولان الهی آیات و معجزات آشکار بر آن‌ها آوردند  ؟خدا هیچ ستمی بر آن‌ها نکرد بلکه آن‌ها خود در حق خویش ستم می‏کردند. (۷۰)

روانشناسی و ساختار اخلاقی انسان های پارسا

و مردان و زنان مؤمن همه یاور و دوستدار یکدیگرند، خلق را به کار نیکو وادار و از کار زشت منع می‏کنند و نماز به پا می‏دارند و زکات می‏دهند و حکم خدا و رسول او را اطاعت می‏کنند، آنان را البته خدا مشمول رحمت خود خواهد گردانید، که خدا صاحب اقتدار و درست کردار است. (۷۱)

خدا اهل ایمان را از مرد و زن وعده فرموده که در بهشت خلد ابدی که زیر درختانش نهرها جاری است درآورد و در عمارات نیکو و پاکیزه بهشت عدن منزل دهد و برتر و بزرگتر از هر نعمت، مقام رضا و خشنودی خداست و آن به حقیقت فیروزی بزرگ است. (۷۲)

ای پیغمبر با کافران و منافقان جهاد و مبارزه کن و بر آن‌ها بسیار سخت‏گیر، و مسکن و مأوای آن‌ها دوزخ است که بسیار بد بازگشتگاه و منزلگاهی است. (۷۳)

درب توبه حتی بر روی منافقان باز است

(منافقان) قسم به خدا یاد می‏کنند که (حرف کفر) بر زبان نیاورده‏اند، در حالیکه  سخن کفر گفته و پس از اظهار اسلام کافر شدند و همت بر آن‌چه موفق بر آن نشدند گماشتند ،  آن‌ها به جای آن‌که از آن بی ‏نیازی که به فضل خدا و رسول نصیب آن‌ها شد شکر گویند در مقام انتقام و دشمنی برآمدند، اکنون هم اگر باز توبه کنند برای آن‌ها بهتر است و اگر روی بگردانند آن‌ها را خدا در دنیا و آخرت به عذابی دردناک معذب خواهد فرمود و دیگر در همه روی زمین یک نفر دوستدار و یاوری برای آن‌ها نخواهد بود. (۷۴)

و بعضی از آن‌ها این گونه با خدا عهد بستند که اگر نعمت و رحمتی نصیب ما کند البته صدقه  پردازیم و از نیکان می‏شویم. (۷۵)

و (با این عهد) باز چون خدا از فضل و نعمت خود نصیب آن‌ها کرد بر آن بخل ورزیدند و روی گردانیده و  اعراض کردند. (۷۶)

در نتیجه خدا هم دل آن‌ها را ظلمتکده نفاق گردانید تا روزی که به کیفر بخل و اعمال زشت خود برسند، زیرا با خدا خلف وعده کرده و دروغ می‌گفتند. (۷۷)

آیا ندانستند که خدا از باطن آن‌ها و سخنان سرّی ایشان آگاه است و خدا دانای غیب و عالم به اسرار پنهانی است؟! (۷۸)

آن کسانی که عیب‏جویی می‏کنند بر آن مؤمنانی که به صدقات مستحبّ فقیران را دستگیری می‏کنند و همچنین مسخره می‏کنند مؤمنانی را که از اندک چیزی که مقدور آن‌هاست هم مضایقه نمی‏کنند، خدا هم آن‌ها را البته مسخره و مجازات می‏کند و به آن‌ها عذابی دردناک خواهد رسید. (۷۹)

ای پیامبر : اگر هفتاد مرتبه برای منافقان طلب آمرزش کنی نتیجه ای نخواهد داشت

(ای پیغمبر) تو بر آن مردم منافق خواهی طلب مغفرت بکن یا نکن، اگر هفتاد مرتبه هم بر آن‌ها آمرزش طلبی خدا هرگز آنان را نخواهد بخشید، زیرا آن‌ها  به خدا و رسول او کافر شدند و خدا فاسقان را هرگز هدایت نخواهد کرد. (۸۰)

سوره توبه (برائت) بخش سوم:گروه دورویان و مشکل سازان از آعاز اسلام فعالیت خود را داشتند...صدقات به هشت گروه می رسد

سوره توبه ( برائت )۱۱۴  امین و آخرین سوره قران برحسب تاریخ نزول(بخش سوم)

گروه دورویان و مشکل سازان از آعاز اسلام فعالیت خود را داشتند

- (ای پیامبر) اگر این مردم را برای منفعت آنی و فوری و سفر کوتاه  دعوت کنی البته تو را پیروی خواهند کرد و لیکن این سفر بر آنان دراز و دشوار آمد، و مؤکد به خدا سوگند می‏خورند که اگر توانایی داشتیم همانا با شما بیرون می‏آمدیم، اینان خود را به دست هلاکت می‏سپارند و خدا می‏داند که آن‌ها به حقیقت دروغ می‏گویند. (۴۲)

- (ای رسول) خدا تو را ببخشاید چرا پیش از آن‌که دروغگویان از راستگویان بر تو معلوم شوند به آن‌ها اجازه دادی؟ . (۴۳)

- مسلمانانی که به حقیقت به خدا و روز قیامت ایمان دارند از تو رخصت ترک جهاد نخواهند تا به مال و جان خود در راه خدا جهاد کنند، و خدا به احوال متقیان آگاه است. (۴۴)

- تنها آن‌هایی که ایمان به خدا و روز قیامت نیاورده و دل‌هاشان در شک و ریب است از تو اجازه معافی از جهاد می‏خواهند، و آن منافقان پیوسته در شک و تردید مانده و سرگردانند. (۴۵)

- و اگر آنان قصد سفر جهاد داشتند درست مهیای آن می‏شدند لیکن خدا هم از برانگیختن آن‌ها کراهت داشت پس آن‌ها را باز داشت و حکم شد  شما هم با معذوران  بنشینید. (۴۶)

- اگر این منافق مردم هم در میان شما مؤمنان بیرون می‏آمدند جز خیانت و مکر در سپاه شما چیزی نمی‏افزودند و هر چه می‏توانستند در کار شما اخلال و خرابی می‏کردند، برای شما از هر سو در جستجوی فتنه برمی‏آمدند، و هم در میان لشکر شما از آنان جاسوس‌هایی وجود دارد، و خدا به احوال ظالمان داناست. (۴۷)

از این پیش از آن در صدد فتنه ‏گری بودند و کارها را به تو بر عکس می‏نمودند تا آن گاه که حق روی آورد و امر خدا آشکار  گردید در صورتی که آن‌ها کمال کراهت را داشتند. (۴۸)

و برخی از آن مردم منافق با تو گویند که به ما در جهاد اجازه معافی ده و ما را در آتش فتنه  میفکن، آگاه باش که آن‌ها خود به فتنه و امتحان در افتادند و همانا دوزخ به آن کافران احاطه دارد. (۴۹)

اگر تو را حادثه‏ ای خوش نصیب شود سخت بر آن‌ها ناگوار آید و اگر تو را زحمتی و رنجی پیش آید گویند: ما در کار خود پیش‏بینی کردیم، و آن‌ها باز می‏گردند در حالی که شادند. (۵۰)

بگو: هرگز جز آن‌چه خدا برای ما خواسته به ما نخواهد رسید، اوست مولای ما، و البته اهل ایمان در هر حال باید بر خدا توکل کنند. (۵۱)

بگو که آیا شما منافقان جز یکی از دو نیکویی  چیزی می‏توانید بر ما انتظار برید؟ ولی ما درباره شما منتظریم که از جانب خدا به عذابی سخت گرفتار شوید یا به دست ما هلاک شوید، بنا بر این شما در انتظار باشید که ما هم مترصد و منتظر هستیم. (۵۲)

بگو که شما اگر بخشش کنید چه از روی میل و چه کراهت، هرگز از شما پذیرفته نخواهد شد، زیرا شما مردمی بوده که سخت به فسق خو گرفته‏ اید. (۵۳)

و هیچ مانعی از قبول نفقات آن‌ها نبود جز آن‌که آن‌ها به خدا و رسول او  کافرند و نماز نگزارند جز به حال کسالت و انفاق نکنند جز آن‌که سخت کراهت دارند. (۵۴)

مبادا تو از کثرت اموال و اولاد آن‌ها در شگفت آیی! خدا می‏خواهد آن‌ها را به همان مال و فرزند در زندگانی دنیا به عذاب افکند و ساعت مرگ جان آن‌ها به درآید در حالتی که کافر باشند. (۵۵)

و آن‌ها  دائم به خدا قسم یاد می‏کنند که ما هم به راستی از شما مؤمنانیم و حال آن‌که از شما و هم عقیده شما نیستند و لیکن این قوم  می‏ترسند. (۵۶)

اگر پناهگاهی یا سنگری در مغار کوه‏ها یا هر گریزگاهی دیگر بیابند  البته بدان جا با کمال تعجیل می‏گریزند. (۵۷)

و بعضی از آن مردم منافق در  صدقات بر تو اعتراض و خرده‏گیری کنند، اگر به آن‌ها از آن عطا شود رضایت داشته و اگر از آن چیزی به آن‌ها داده نشود سخت خشمگین شوند. (۵۸)

و چقدر بهتر بود اگر آن‌ها به آن‌چه خدا و رسول به آن‌ها عطا کردند راضی بودند و می‌گفتند که خدا ما را کفایت است، او و هم رسولش از لطف عمیم به ما عطا خواهند کرد، ما تنها به خدا مشتاقیم. (۵۹)

صدقات منحصرا به هشت گروه تعلق می گیرد

(مصرف) صدقات منحصراً مختص است به : فقیران و عاجزان و متصدیان اداره صدقات و کسانی که باید تألیف قلوب آن‌ها کرد (یعنی برای متمایل کردن بیگانگان به دین اسلام) و آزادی بندگان و قرض ‏داران و در راه خدا (یعنی در راه تبلیغ و رواج دین خدا) و در راه درماندگان. این مصارف هشتگانه فرض و حکم خداست، که خدا دانا و بر تمام مصالح خلق آگاه است. (۶۰)

سوره برائت(توبه): بخش دوم: مهاجرت در راه خدا...چه کسانی را نباید به دوستی گرفت...ماه های خدا ۱۲ تا ست...

سوره توبه(برائت )  ۱۱۴ امین و آخرین سوره قرآن بر حسب تاریخ نزول(بخش دوم)

مهاجرت در راه خدا

آنان که ایمان آوردند و از وطن هجرت گزیدند و در راه خدا به مال و جانشان جهاد کردند آن‌ها را نزد خدا مقام بلندتری است و آنان بالخصوص رستگاران و سعادتمندان دو عالمند. (۲۰)

پروردگارشان آنان را به رحمت بی‏‌منتهای خود و به مقام رضا و خشنودی خویش و به بهشت‌هایی که در آنجا آن‌ها را نعمت جاودانی است بشارت دهد. (۲۱)

در آن بهشت ابدی همیشه متنعّم خواهند بود، که نزد خدا پاداشی بزرگ است. (۲۲)

چه کسانی را نباید به دوستی گرفت

ای اهل ایمان، شما پدران و برادران خود را نباید دوست بگیرید اگر که آن‌ها کفر را بر ایمان بگزینند، و هر کس از شما آنان را دوست گیرد چنین کسانی بی‏‌شک ستمکارند. (۲۳)

(ای رسول ما امت را) بگو که اگر شما پدران و پسران و برادران و زنان و خویشاوندان خود و اموالی که جمع آورده‏‌اید و مال‌التجاره‏‌ای که از کسادی آن بیمناکید و منازلی را که به آن دل خوش داشته‏‌اید بیش از خدا و رسول و جهاد در راه او دوست می‏‌دارید منتظر باشید تا خدا امر خود را جاری سازد  و خدا فسّاق و بدکاران را هدایت نخواهد کرد. (۲۴)

همانا خدا شما مسلمین را در مواقعی بسیار یاری کرد و نیز در جنگ حنین  که فریفته و مغرور بسیاری لشکر اسلام شدید و آن لشکر زیاد اصلاً به کار شما نیامد و زمین بدان فراخی بر شما تنگ شد تا آن‌که همه رو به فرار نهادید. (۲۵)

آن گاه خدا وقار و آرامش الهی  خود را  بر رسول خود و بر مؤمنان نازل فرمود و لشکرهایی که شما نمی‏‌دیدید فرستاد و کافران را  به عذاب و ذلّت افکند، و این است کیفر کافران. (۲۶)

آن گاه خدا بعد از آن واقعه  از سر تقصیر هر که می‏‌خواهد در می‏‌گذرد و خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است. (۲۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏‌اید، محققاً بدانید که مشرکان نجس و پلیدند و بعد از این سا ل  نباید قدم به مسجد الحرام  گذارند و اگراز فقر می‏‌ترسید خدا اگر بخواهد شما را به فضل خودی‏‌نیاز خواهد کرد، که خدا دانا و در کمال عنایت و حکمت است. (۲۸)

(ای اهل ایمان) با هر که از اهل کتاب که ایمان به خدا و روز قیامت نیاورده و آن‌چه را خدا و رسولش حرام کرده حرام نمی‏‌دانند و به دین حق نمی‏‌گروند قتال و کارزار کنید تا آن گاه که با دست خود با ذلت و تواضع جزیه دهند. (۲۹)

پسران خدا 

و یهود گفتند: عزیر  پسر خداست و نصاری گفتند: مسیح پسر خداست! این سخنی است که تنها بر زبان می‏‌رانند و با گفتار و کیش کافران مشرک پیشین نزدیکی و مشابهت دارند، خدا آن‌ها را هلاک و نابود کند! آنان را (از حق) به کجا می‏‌گردانند؟! (۳۰)

علما و راهبان خود را به مقام ربوبیت شناخته و خدا را نشناختند و نیز مسبح پسر مریم  را  به الوهیت گرفتند در صورتی که مأمور نبودند جز آن‌که خدای یکتایی را پرستش کنند که جز او خدایی نیست، که منزه و برتر از آن است که با او شریک قرار می‏‌دهند. (۳۱)

کافران می‏‌خواهند که نور خدا را با دهانشان  خاموش کنند و خدا نگذارد تا آن‌که نور خود را در منتهای ظهور و حد اعلای کمال برساند هر چند کافران ناراضی و مخالف باشند. (۳۲)

اوست خدایی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر همه ادیان عالم تسلط و برتری دهد هر چند مشرکان ناراضی و مخالف باشند. (۳۳)

ای اهل ایمان، بسیاری از علما و راهبان اموال مردم را به باطل طعمه خود می‏‌کنند و  از راه خدا منع می‏‌کنند و کسانی که طلا و نقره را گنجینه و ذخیره می‏‌کنند و در راه خدا انفاق نمی‏‌کنند آن‌ها را به عذابی دردناک بشارت ده. (۳۴)

روزی که آن طلا و نقره ذخائرشان در آتش دوزخ گداخته شود و پیشانی و پشت و پهلوی آن‌ها را به آن داغ کنند  این است نتیجه آن‌چه بر خود ذخیره کردید، اکنون بچشید  همان سیم و زری که اندوخته می‏‌کردید. (۳۵)

ماه های خدا ۱۲ ماه است

همانا عدد ماه‌های سال نزد خدا در کتاب خدا دوازده ماه است از آن روزی که خدا آسمان و زمین را بیافرید و از آن دوازده ماه چهار ماه ماه‌های حرام است  این است دین استوار و محکم، پس در آن ماه‌ها ظلم و ستم  در حق خود و یکدیگر مکنید و متفقاً همه با مشرکان قتال و کارزار کنید چنان که مشرکان نیز همه متّفقاً با شما به جنگ و خصومت برمی‏خیزند و بدانید که خدا با اهل تقواست. (۳۶)

نسی‏ء (یعنی ماهی را تغییر و تبدیل کردن به ماهی دیگر و حکم ماه حرامی را در هر سه سال، سالی ده روز به ماهی متأخر انداختن که بدعت زمان جاهلیت بود) افزایش در کفر است که کافران را بدان به جهل و گمراهی کشند، سالی ماه حرام را حلال می‏شمرند و سالی دیگر حرام تا بدین وسیله با عده ماه‌هایی که خدا حرام کرده سازگاری و برابری داشته باشند و حرام خدا را حلال گردانند. اعمال زشت آن‌ها در نظرشان زیبا نمود، و خدا هرگز کافران را هدایت نخواهد کرد. (۳۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، جهت چیست که چون به شما امر شود که برای جهاد در راه خدا بی‏درنگ خارج شوید به خاک زمین سخت دل بسته‏اید؟ آیا راضی به زندگانی دنیا عوض آخرت شده‏اید؟ در صورتی که متاع دنیا در پیش عالم آخرت اندکی بیش نیست. (۳۸)

اگر بیرون نشوید خدا شما را به عذابی دردناک معذب خواهد کرد و قومی دیگر به جای شما برمی‏گمارد و شما به خدا زیانی نمی‏رسانید، و خدا بر هر چیز تواناست. (۳۹)

امداد های الهی در هجرت پیامبر از مکه به مدینه

اگر شما او را (یعنی رسول خدا را) یاری نکنید البته خداوند او را یاری کرد هنگامی که کافران او را که یکی از دو تن بود  بیرون کردند، آن گاه که در غار بودند و آن گاه که او به رفیق و همسفر خود  می‏گفت: مترس که خدا با ماست. آن زمان خدا وقار و آرامش خاطر خود را بر او فرستاد و او را به سپاه و لشکرهای غیبی خود که شما آنان را ندیدید مدد فرمود و ندای کافران را پست گردانید و ندای خداست که مقام بلند دارد، و خدا را کمال قدرت و دانایی است. (۴۰)

سوره توبه(برائت): بخش یکم:پناه به مشرکان اگر پناه آوردند...این مشرکان بودند که جنگ بر علیه مسلمانان را شروع نمودند

سوره  توبه(برائت)  ۱۱۴ امین و آخرین سوره  قرآن بر حسب تاریخ نزول

این اعلام بیزاری خدا و رسول اوست به مشرکانی که شما مسلمین با آنان عهد بسته‏‌اید. (۱)

چهار ماه به مشرکان مکه مهلت داده شد

پس به شما مشرکان تا چهار ماه دیگر مهلت داده می‏‌شود که در زمین (مکه) گردش و آسایش کنید، و بدانید که شما بر قدرت خدا غالب نخواهید شد و همانا خدا کافران را خوار و ذلیل خواهد کرد. (۲)

و در بزرگترین روز حج  خدا و رسولش به مردم اعلام می‏‌دارند که خدا و رسول از مشرکین بیزارند. پس اگر شما مشرکان توبه کردید برایتان بسی بهتر خواهد بود، و اگر رو بگردانید بدانید که شما بر قدرت خدا غالب نیایید، و مژده عذابی دردناک به آن کافران برسان. (۳)

مسلمانان عهد خود را با مشرکانی که عهد شکن نبودند نگه دارند

مگر آن گروه از مشرکان که با آن‌ها عهد بسته‏‌اید و هیچ عهد شما نشکستند و هیچ یک از دشمنان شما را یاری نکرده باشند، پس با آن‌ها تا مدتی که مقرر داشته‏‌اید عهد نگاه دارید، که خدا متقیان را دوست می‏‌دارد. (۴)

پس چون ماه‌های حرام (ذیقعده، ذیحجه، محرم و رجب که مدت امان است) درگذشت آن گاه مشرکان را هر جا یابید به قتل برسانید و آن‌ها را دستگیر و محاصره کنید و هر سو در کمین آن‌ها باشید، چنانچه توبه کرده و نماز به پا داشتند و زکات دادند پس از آن‌ها دست بدارید، که خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است. (۵)

اگر مشرکان پناه آوردند پناهشان دهید!

و اگر یکی از مشرکان به تو پناه آورد بدو پناه ده تا کلام خدا بشنود و پس از شنیدن سخن خدا او را به مأمن و منزلش برسان، زیرا که این مشرکان مردمی نادانند. (۶)

چگونه با مشرکانی که عهد خدا و رسول شکستند خدا و رسولش عهد آنان نگه دارند؟ لیکن با آن مشرکان که در مسجدالحرام عهد بسته‏‌اید تا زمانی که آن‌ها بر عهد خود پایدارند شما هم عهد آن‌ها را بپایید، که خدا متقیان را دوست می‏‌دارد. (۷)

چگونه  در صورتی که آن‌ها اگر بر شما ظفر یابند مراعات هیچ علاقهٔ خویشی و عهد و پیمان را نخواهند کرد! به زبان‏‌بازی و سخنان فریبنده شما را خشنود می‏‌سازند در صورتی که در دل جز کینه شما ندارند و بیشتر آنان فاسق و نابکارند. (۸)

آنان آیات کتاب خدا را به بهایی اندک فروختند تا آن‌که راه خدا را بستند، همانا بسیار بد می‏‌کرده‏‌اند. (۹)

آنان در حق اهل ایمان هیچ مراعات حق خویشی یا عهد و پیمان را نمی‏‌کنند و هم آن‌ها بسیار متعدی و ستمکارند. (۱۰)

شرط پذیرش مشرکان مکه در میان مسلمانان

پس اگر توبه کرده و نماز به پا داشتند و زکات مال دادند در این صورت برادر دینی شمایند. و ما آیات خود را برای اهل دانش و معرفت مفصّلاً بیان می‏‌کنیم. (۱۱)

و اگر آن‌ها سوگند خود را بعد از عهدی که بسته‏‌اند بشکنند و در دین شما تمسخر و طعن زنند در این صورت با آن پیشوایان کفر و ضلالت کارزار کنید که آن‌ها را عهد و سوگند استواری نیست، باشد که بس کنند. (۱۲)

این مشرکان بودند که ابتدا به جنگ با مسلمانان پرداختند

آیا با قومی که عهد و پیمان خود را شکستند و اهتمام کردند که رسول خدا را  بیرون کنند قتال و کارزار نمی‏‌کنید؟ در صورتی که آن‌ها اول بار به دشمنی و قتال شما برخاستند، آیا از آن‌ها ترس و اندیشه دارید؟ و حال آن‌که سزاوارتر آن است که از خدا بترسید اگر اهل ایمانید. (۱۳)

شما (ای اهل ایمان) با آن کافران به قتال و کارزار برخیزید تا خدا آنان را به دست شما عذاب کند و خوار گرداند و شما را بر آن‌ها منصور و غالب نماید و دل‌های  گروهی اهل ایمان را شفا بخشد. (۱۴)

و تا خشم دل‌های آنان فرونشاند، و خدا بر هر که می‏‌خواهد به لطف و رحمت باز می‏‌گردد و خداوند دانا و درستکار است. (۱۵)

آیا چنین می‏‌پندارید که شما را  به حال خود رها می‏‌کنند در صورتی که هنوز خدا معلوم نگردانیده که از شما چه کسانی اهل مجاهده‏‌اند و جز خدا و رسول و مؤمنان را هرگز دوست خود و همراز خویش نگزیده‏‌اند، و خدا از همه کردار شما آگاه است. (۱۶)

مشرکان را نرسد که مساجد خدا را تعمیر کنند در صورتی که بر کفر خود گواهند. اینانند که اعمالشان نابود خواهد شد و در آتش دوزخ جاوید معذّب خواهند بود. (۱۷)

تعمیر مساجد منحصرا با خداپرستان است

منحصراً تعمیر مساجد خدا به دست کسانی است که به خدا و روز قیامت ایمان آورده و نماز به پا دارند و زکات مال خود بدهند و از غیر خدا نترسند، پس امید است که از هدایت‏‌یافتگانِ راه خدا باشند. (۱۸)

آیا رتبه سقایت و آب دادن به حاجیان و تعمیر کردن مسجدالحرام را با  آن کس که به خدا و به روز قیامت ایمان آورده و در راه خدا جهاد کرده  یکسان شمرید؟ هرگز آنان نزد خدا یکسان نخواهند بود، و خدا ظالمان را هدایت نخواهد کرد. (۱۹)

آنان که ایمان آوردند و از وطن هجرت گزیدند و در راه خدا به مال و جانشان جهاد کردند آن‌ها را نزد خدا مقام بلندتری است و آنان بالخصوص رستگاران و سعادتمندان دو عالمند. (۲۰)

ادامه دارد....

سوره مائده بخش ۸: قوانین صید...منزلت و مقام کعبه...وصیت به هنگام ترک جهان...گزارشی کوتاه از عیسی بن مریم ...مائده

سوره مائده ۱۱۳  امین سوره بر حسب تاریخ نزول بخش ۸

بنام خداوند بخشنده مهربان

قوانین صید پرندگان و شکار

ای اهل ایمان، خدا شما را به چیزی از صید می‏آزماید که در دسترس شما و تیرهای شما آیند تا بداند که چه کسی از خدا در باطن می‏ترسد. پس هر که از این به بعد تجاوز کند او را عذابی سخت دردناک خواهد بود. (۹۴)

کفاره های صید در حال احرام حج

ای مؤمنان، در حال احرام صید را نکشید و هر کس آن را عمداً کشت مثل آن صید را از جنس چهارپایان، که به مثلیت آن دو مؤمن عادل حکم کنند، به عنوان هَدْی به کعبه رساند یا چند مسکین را طعام دهد یا معادل آن روزه بدارد، تا بچشد عقوبت مخالفتش را. و خدا از گذشته درگذشت، ولی هر که دیگر بار باز گردد خدا از وی انتقام می‏کشد، و خدا مقتدر و انتقام کشنده است. (۹۵)

بر شما صید دریا و طعام آن حلال گردید تا شما و کاروانان از آن بهره ‏مند شوید، ولی صید بیابان تا زمانی که مُحرِم هستید بر شما حرام است. و بترسید از آن خدایی که به سوی او محشور می‏شوید. (۹۶)

ارزش و منزلت کعبه

خدا کعبه را خانه حرام قرار داد برای به پا داشتن و قیام  مردم، و نیز ماه حرام را قرار داد و نیز هَدْی و قلائد (قربانی نشان‏دار و بی‏نشان) را قرار داد، تا بدانید که خدا به هر چه در آسمان‌ها و زمین است آگاه است و خدا به همه چیز داناست. (۹۷)

بدانید که خدا هم عِقابش بسیار سخت و دشوار است و هم خدا بسیار بخشنده و مهربان است. (۹۸)

وظیفه های اصلی یک پیامبر خدا

بر پیغمبر جز تبلیغ   وظیفه‏ ای نیست، و خدا هر چه را آشکار داشته و یا پنهان دارید همه را می‏داند. (۹۹)

بگو (ای پیغمبر): هرگز مردم پاک و ناپاک یکسان نخواهند بود هر چندبسیاریِ پلیدان تو را به شگفت آرد. پس ای خردمندان از خدا بترسید، باشد که رستگار شوید. (۱۰۰)

ای اهل ایمان، هرگز از چیزهایی مپرسید که اگر فاش گردد شما را غمناک می سازد، و اگر پرسش آن را به هنگام نزول آیات قرآن واگذارید برای شما  روش گردد. خدا از عقاب سؤالات بی‏جای شما درگذشت، و خدا بخشنده و بردبار است. (۱۰۱)

قومی پیش از شما هم سؤال از آن امور نمودند، آن گاه که برایشان بیان شد به آن کافر شدند. (۱۰۲)

خدا برای بَحیره و سائبه و وصیله و حام (نام شتران و گوسفندانی که مشرکان با شرایط خاصی آزاد می‏کردند) حکمی مقرّر نفرموده، لیکن کافران بر خدا دروغ می‏بندند، چه آن‌که بیشتر آنان عقل را به کار نمی‏بندند. (۱۰۳)

و چون به آن‌ها گفته شود: بیایید از حکم کتابی که خدا فرستاده و از دستور رسول او پیروی کنید، گویند: آن دینی که پدران خود را بر آن یافتیم ما را کفایت است. آیا باید از پدران خود هر چند مردمی جاهل بوده و به حق راه نیافته باشند باز پیروی کنند؟ (۱۰۴)

ای اهل ایمان، شما (ایمان) خود را محکم نگاه دارید، که اگر همه عالم گمراه شوند و شما به راه هدایت باشید زیانی از آن‌ها به شما نرسد. بازگشت همه شما به سوی خداست و همه شما را به آن‌چه کردید آگاه می‏سازد. (۱۰۵)

قوانین وصیت به هنگام ترک جهان

ای اهل ایمان، چون یکی از شما را هنگام مرگ فرا رسید، برای وصیت خود دو شاهد عادل را گواه گیرید که از خودتان باشند، یا دو تن دیگر از غیر خودتان (از غیر مسلمانان) گواه گیرید اگر در سفر به شما مصیبت مرگ رسد  آن دو شاهد را نگاه دارید اگر از آن‌ها بدگمانید، تا بعد از نماز سوگند خورند که ما برای شهادت خود هرگز بهایی نمی‏خواهیم هر چند شهادت بر خویشانمان باشد و گواهی خود را که به امر خداست کتمان نخواهیم کرد، که اگر کتمان شهادت کنیم البته از گنهکاران خواهیم بود. (۱۰۶)

پس اگر بر احوال آن دو شاهد اطلاعی حاصل شد که مرتکب گناهی شده‏اند  دو شاهد دیگر که بر حق تر باشند به جای آن‌ها قیام کنند و به خدا سوگند یاد کنند که شهادت ما راست ‏تر از شهادت آن دو شاهد پیشین است و ما (از حق اصلاً) تجاوز نکردیم، که در آن صورت از ستمکاران باشیم. (۱۰۷)

این گونه که بیان شد نزدیکتر به آن است که شهادت را بر وجه خود ادا کنند، یا از اینکه باز قسم را بیمناک باشند. و از خدا بترسید و (سخن حق را) بشنوید، و خدا مردم بدکار را هدایت نخواهد کرد. (۱۰۸)

روزی که پیامبران مورد پرسش قرار می گیرند

روزی که خدا همه پیغمبران را جمع گرداند و آن گاه گوید: چگونه امت از دعوت شما اجابت کردند؟ گویند: ما نمی‏دانیم، تویی که به باطن همه کاملاً دانایی. (۱۰۹)

گزارش کوتاه و لی جامع از عیسی مسیح

(ای پیغمبر، مردم را متذکر گردان) آن گاه که خدا گفت: ای عیسیِ مریم: به خاطر آر نعمتی را که به تو و مادرت عطا کردم آن گاه که تو را به تأیید روح قدسی توانا ساختم که در گهواره و بزرگسالی با مردم سخن می‏گفتی، و آن گاه که تو را تعلیم کتاب و حکمت کردم و به تو علم تورات و انجیل آموختم، و هنگامی که از گِل، شکل مرغی به امر من ساخته و در آن می‏دمیدی تا به امر من مرغی می‏گردید، و کور مادرزاد و پیس را به امر من شفا می‏دادی، و آن گاه که مردگان را به امر من (از قبر) بیرون می‏آوردی، و آن گاه که دست  بنی اسراییل را از سر تو کوتاه کردم وقتی که تو  معجزات روشن برای آنان   بر دی ، کافران بنی اسراییل گفتند که این‌ها جز سحری آشکار نیست. (۱۱۰)

و هنگامی که به حواریین وحی کردیم که به من و به رسول من ایمان آورید، گفتند: ایمان آوردیم، (خدایا) گواه باش که ما تسلیم امر توایم. (۱۱۱)

حواریون مسیح در خواست مائده آسمانی نمودند

هنگامی که حواریین گفتند: ای عیسیِ بن  مریم، آیا خدای تو تواند که برای ما از آسمان مائده‏ای فرستد؟ عیسی در جواب گفت: اگر ایمان آورده‏اید از خدا بترسید (و شک در قدرت خدا نکنید). (۱۱۲)

گفتند: می‏خواهیم هم از آن مائده آسمانی تناول کنیم و هم دل‌های ما مطمئن شود و هم به راستی عهدهای تو پی بریم و بر آن (به مشاهده) از گواهان باشیم. (۱۱۳)

دعای مسیح برای نزول مائده آسمانی

عیسیِ مریم گفت: بارالها، ای پروردگار ما، تو بر ما از آسمان مائده‏ای فرست تا (این روز) برای ما و کسانی که پس از ما آیند روز عید مبارکی گردد و آیت و حجّتی از جانب تو برای ما باشد، و ما را روزی ده، که تو بهترین روزی دهندگانی. (۱۱۴)

خدا گفت: من آن مائده را برای شما می‏فرستم، ولی هر که بعد از نزول مائده کافر شود وی را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را چنان عذاب نکنم. (۱۱۵)

و (یاد کن) آن گاه که (در قیامت) خدا گوید: ای عیسیِ مریم، آیا تو مردم را گفتی که من و مادرم را دو خدای دیگر سوای خدای عالم اختیار کنید؟ عیسی گوید: خدایا، تو منزهی، هرگز مرا نرسد که چنین سخنی به ناحق گویم، چنانچه من این گفته بودمی تو می‏دانستی، که تو از سرائر من آگاهی و من از سرّ تو آگاه نیستم، همانا تویی که به همه اسرار غیب جهانیان کاملاً آگاهی. (۱۱۶)

من به آن‌ها هرگز چیزی نگفتم جز آن‌چه تو مرا بدان امر کردی، که خدای را پرستید که پروردگار من و شماست، و من بر آن مردم گواه و ناظر اعمال بودم مادامی که در میان آن‌ها بودم، و چون روح مرا گرفتی تو خود نگهبان و ناظر اعمال آنان بودی، و تو بر همه چیز عالم گواهی. (۱۱۷)

اگر آنان را عذاب کنی باز (خدایا) همه بندگان تو هستند، و اگر از گناه آن‌ها درگذری باز توانا و درست کرداری. (۱۱۸)

خدا گوید: این روزی است که صادقان از راستی خود بهره‏مند می‏شوند، برای آن‌ها بهشت‌هایی است که از زیر درختانش نهرها جاری است و در آن به نعمت ابدی متنعّمند خدا از آن‌ها خشنود و آن‌ها از خدا خشنودند. این است فیروزی و سعادت بزرگ. (۱۱۹)

فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و هر چه در آن‌هاست خدای راست، و او بر هر چیز تواناست. (