سوره مائده بخش ۸: قوانین صید...منزلت و مقام کعبه...وصیت به هنگام ترک جهان...گزارشی کوتاه از عیسی بن مریم ...مائده

سوره مائده ۱۱۳  امین سوره بر حسب تاریخ نزول بخش ۸

بنام خداوند بخشنده مهربان

قوانین صید پرندگان و شکار

ای اهل ایمان، خدا شما را به چیزی از صید می‏آزماید که در دسترس شما و تیرهای شما آیند تا بداند که چه کسی از خدا در باطن می‏ترسد. پس هر که از این به بعد تجاوز کند او را عذابی سخت دردناک خواهد بود. (۹۴)

کفاره های صید در حال احرام حج

ای مؤمنان، در حال احرام صید را نکشید و هر کس آن را عمداً کشت مثل آن صید را از جنس چهارپایان، که به مثلیت آن دو مؤمن عادل حکم کنند، به عنوان هَدْی به کعبه رساند یا چند مسکین را طعام دهد یا معادل آن روزه بدارد، تا بچشد عقوبت مخالفتش را. و خدا از گذشته درگذشت، ولی هر که دیگر بار باز گردد خدا از وی انتقام می‏کشد، و خدا مقتدر و انتقام کشنده است. (۹۵)

بر شما صید دریا و طعام آن حلال گردید تا شما و کاروانان از آن بهره ‏مند شوید، ولی صید بیابان تا زمانی که مُحرِم هستید بر شما حرام است. و بترسید از آن خدایی که به سوی او محشور می‏شوید. (۹۶)

ارزش و منزلت کعبه

خدا کعبه را خانه حرام قرار داد برای به پا داشتن و قیام  مردم، و نیز ماه حرام را قرار داد و نیز هَدْی و قلائد (قربانی نشان‏دار و بی‏نشان) را قرار داد، تا بدانید که خدا به هر چه در آسمان‌ها و زمین است آگاه است و خدا به همه چیز داناست. (۹۷)

بدانید که خدا هم عِقابش بسیار سخت و دشوار است و هم خدا بسیار بخشنده و مهربان است. (۹۸)

وظیفه های اصلی یک پیامبر خدا

بر پیغمبر جز تبلیغ   وظیفه‏ ای نیست، و خدا هر چه را آشکار داشته و یا پنهان دارید همه را می‏داند. (۹۹)

بگو (ای پیغمبر): هرگز مردم پاک و ناپاک یکسان نخواهند بود هر چندبسیاریِ پلیدان تو را به شگفت آرد. پس ای خردمندان از خدا بترسید، باشد که رستگار شوید. (۱۰۰)

ای اهل ایمان، هرگز از چیزهایی مپرسید که اگر فاش گردد شما را غمناک می سازد، و اگر پرسش آن را به هنگام نزول آیات قرآن واگذارید برای شما  روش گردد. خدا از عقاب سؤالات بی‏جای شما درگذشت، و خدا بخشنده و بردبار است. (۱۰۱)

قومی پیش از شما هم سؤال از آن امور نمودند، آن گاه که برایشان بیان شد به آن کافر شدند. (۱۰۲)

خدا برای بَحیره و سائبه و وصیله و حام (نام شتران و گوسفندانی که مشرکان با شرایط خاصی آزاد می‏کردند) حکمی مقرّر نفرموده، لیکن کافران بر خدا دروغ می‏بندند، چه آن‌که بیشتر آنان عقل را به کار نمی‏بندند. (۱۰۳)

و چون به آن‌ها گفته شود: بیایید از حکم کتابی که خدا فرستاده و از دستور رسول او پیروی کنید، گویند: آن دینی که پدران خود را بر آن یافتیم ما را کفایت است. آیا باید از پدران خود هر چند مردمی جاهل بوده و به حق راه نیافته باشند باز پیروی کنند؟ (۱۰۴)

ای اهل ایمان، شما (ایمان) خود را محکم نگاه دارید، که اگر همه عالم گمراه شوند و شما به راه هدایت باشید زیانی از آن‌ها به شما نرسد. بازگشت همه شما به سوی خداست و همه شما را به آن‌چه کردید آگاه می‏سازد. (۱۰۵)

قوانین وصیت به هنگام ترک جهان

ای اهل ایمان، چون یکی از شما را هنگام مرگ فرا رسید، برای وصیت خود دو شاهد عادل را گواه گیرید که از خودتان باشند، یا دو تن دیگر از غیر خودتان (از غیر مسلمانان) گواه گیرید اگر در سفر به شما مصیبت مرگ رسد  آن دو شاهد را نگاه دارید اگر از آن‌ها بدگمانید، تا بعد از نماز سوگند خورند که ما برای شهادت خود هرگز بهایی نمی‏خواهیم هر چند شهادت بر خویشانمان باشد و گواهی خود را که به امر خداست کتمان نخواهیم کرد، که اگر کتمان شهادت کنیم البته از گنهکاران خواهیم بود. (۱۰۶)

پس اگر بر احوال آن دو شاهد اطلاعی حاصل شد که مرتکب گناهی شده‏اند  دو شاهد دیگر که بر حق تر باشند به جای آن‌ها قیام کنند و به خدا سوگند یاد کنند که شهادت ما راست ‏تر از شهادت آن دو شاهد پیشین است و ما (از حق اصلاً) تجاوز نکردیم، که در آن صورت از ستمکاران باشیم. (۱۰۷)

این گونه که بیان شد نزدیکتر به آن است که شهادت را بر وجه خود ادا کنند، یا از اینکه باز قسم را بیمناک باشند. و از خدا بترسید و (سخن حق را) بشنوید، و خدا مردم بدکار را هدایت نخواهد کرد. (۱۰۸)

روزی که پیامبران مورد پرسش قرار می گیرند

روزی که خدا همه پیغمبران را جمع گرداند و آن گاه گوید: چگونه امت از دعوت شما اجابت کردند؟ گویند: ما نمی‏دانیم، تویی که به باطن همه کاملاً دانایی. (۱۰۹)

گزارش کوتاه و لی جامع از عیسی مسیح

(ای پیغمبر، مردم را متذکر گردان) آن گاه که خدا گفت: ای عیسیِ مریم: به خاطر آر نعمتی را که به تو و مادرت عطا کردم آن گاه که تو را به تأیید روح قدسی توانا ساختم که در گهواره و بزرگسالی با مردم سخن می‏گفتی، و آن گاه که تو را تعلیم کتاب و حکمت کردم و به تو علم تورات و انجیل آموختم، و هنگامی که از گِل، شکل مرغی به امر من ساخته و در آن می‏دمیدی تا به امر من مرغی می‏گردید، و کور مادرزاد و پیس را به امر من شفا می‏دادی، و آن گاه که مردگان را به امر من (از قبر) بیرون می‏آوردی، و آن گاه که دست  بنی اسراییل را از سر تو کوتاه کردم وقتی که تو  معجزات روشن برای آنان   بر دی ، کافران بنی اسراییل گفتند که این‌ها جز سحری آشکار نیست. (۱۱۰)

و هنگامی که به حواریین وحی کردیم که به من و به رسول من ایمان آورید، گفتند: ایمان آوردیم، (خدایا) گواه باش که ما تسلیم امر توایم. (۱۱۱)

حواریون مسیح در خواست مائده آسمانی نمودند

هنگامی که حواریین گفتند: ای عیسیِ بن  مریم، آیا خدای تو تواند که برای ما از آسمان مائده‏ای فرستد؟ عیسی در جواب گفت: اگر ایمان آورده‏اید از خدا بترسید (و شک در قدرت خدا نکنید). (۱۱۲)

گفتند: می‏خواهیم هم از آن مائده آسمانی تناول کنیم و هم دل‌های ما مطمئن شود و هم به راستی عهدهای تو پی بریم و بر آن (به مشاهده) از گواهان باشیم. (۱۱۳)

دعای مسیح برای نزول مائده آسمانی

عیسیِ مریم گفت: بارالها، ای پروردگار ما، تو بر ما از آسمان مائده‏ای فرست تا (این روز) برای ما و کسانی که پس از ما آیند روز عید مبارکی گردد و آیت و حجّتی از جانب تو برای ما باشد، و ما را روزی ده، که تو بهترین روزی دهندگانی. (۱۱۴)

خدا گفت: من آن مائده را برای شما می‏فرستم، ولی هر که بعد از نزول مائده کافر شود وی را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را چنان عذاب نکنم. (۱۱۵)

و (یاد کن) آن گاه که (در قیامت) خدا گوید: ای عیسیِ مریم، آیا تو مردم را گفتی که من و مادرم را دو خدای دیگر سوای خدای عالم اختیار کنید؟ عیسی گوید: خدایا، تو منزهی، هرگز مرا نرسد که چنین سخنی به ناحق گویم، چنانچه من این گفته بودمی تو می‏دانستی، که تو از سرائر من آگاهی و من از سرّ تو آگاه نیستم، همانا تویی که به همه اسرار غیب جهانیان کاملاً آگاهی. (۱۱۶)

من به آن‌ها هرگز چیزی نگفتم جز آن‌چه تو مرا بدان امر کردی، که خدای را پرستید که پروردگار من و شماست، و من بر آن مردم گواه و ناظر اعمال بودم مادامی که در میان آن‌ها بودم، و چون روح مرا گرفتی تو خود نگهبان و ناظر اعمال آنان بودی، و تو بر همه چیز عالم گواهی. (۱۱۷)

اگر آنان را عذاب کنی باز (خدایا) همه بندگان تو هستند، و اگر از گناه آن‌ها درگذری باز توانا و درست کرداری. (۱۱۸)

خدا گوید: این روزی است که صادقان از راستی خود بهره‏مند می‏شوند، برای آن‌ها بهشت‌هایی است که از زیر درختانش نهرها جاری است و در آن به نعمت ابدی متنعّمند خدا از آن‌ها خشنود و آن‌ها از خدا خشنودند. این است فیروزی و سعادت بزرگ. (۱۱۹)

فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و هر چه در آن‌هاست خدای راست، و او بر هر چیز تواناست. (