سوره حشر ۱۰۱ امین سوره بر حسب تاریخ نزول: غنایم: مهاجرین و انصار

سوره حشر ۱۰۱  امین سوره بر حسب تاریخ نزول

به نام خداوند بخشنده مهربان

هر چه در آسمانها و زمین است همه به تسبیح و ستایش یکتا خدای عالم که مقتدر و حکیم است مشغولند. (۱)

اوست کسى که از میان اهل کتاب کسانى را که کفر ورزیدند در نخستین اخراج بیرون کرد در حالی که  گمان نمیکردید که بیرون روند و خودشان گمان داشتند که دژهایشان در برابر خدا مانع آنها خواهد بود ولی خدا از آنجایى که تصور نمیکردند بر آنان درآمد و در دلهایشان بیم افکند و خود به دست ‏خود و دست مؤمنان خانه ‏هاى خود را خراب میکردند پس اى دیده‏ وران عبرت گیرید (۲)

و اگر خدا بر آنها حکم بر ترک وطن  نمی‌کرد  در دنیا  معذّبشان می‌کرد و  عذاب آتش در آخرت نیز  بر آنها خواهد بود. (۳)

و این  اخراج  برای این بود که آنان با خدا و رسول او سخت دشمنی و مخالفت کردند و هر که با خدا دشمنی آغازد عقاب خدا بسیار سخت است. (۴)

آنچه از درختان خرما را بریدید و آنچه را بر پا گذاشتید همه به امر خدا  و برای خواری و سرکوبی  فاسقان بود. (۵)

و آنچه را که خدا از آنها به رسم غنیمت به رسول خود باز داد ،  شما سپاهیان اسلام بر آن هیچ اسب و شتری نتاختید و لیکن خدا رسولانش را بر هر که خواهد مسلّط می‌گرداند و خدا بر هر چیز تواناست. (۶)

غنایم جنگی  متعلق به چه کسانی است؟

آنچه را که خدا از اموال کافران به رسول خود غنیمت داد آن متعلق به خدا و رسول و  خویشاوندان رسول و یتیمان و فقیران و در راه ماندگان است. این حکم برای آن است که غنایم، دولت توانگران را نیفزاید  و شما آنچه را که  رسول حق دستور دهد  بگیرید و هر چه نهی کند واگذارید و از خدا بترسید که عقاب خدا بسیار سخت است. (۷)

مهاجرین

مقام بلند خاصّ فقیران مهاجرین است که آنها را از وطن و اموالشان به دیار غربت راندند در صورتی که در طلب فضل و خشنودی خدا می‌کوشند و خدا و رسول او را یاری می‌کنند، اینان به حقیقت راستگویان عالمند. (۸)

انصار و یا پناه دهندگان به مهاجرین

و هم آن جماعت انصار که پیش از (هجرت) مهاجرین  مدینه را خانه ایمان گردانیدند و مهاجرین را که به سوی آنها آمدند دوست می‌دارند و در دل خود هیچ حاجتی نسبت به آنچه  که به آنها داده شد نمی‌یابند و هر چند به چیزی نیازمند باشند باز مهاجران را بر خویش مقدم می‌دارند و هر کس را از خوی بخل و حرص دنیا نگاه دارند آنان به حقیقت رستگاران عالمند. (۹)

آنان که پس از مهاجرین و انصار پیوستند

و آنان که پس از مهاجرین و انصار آمدند دایم به درگاه خدا عرض می‌کنند: پروردگارا، بر ما و برادران دینی‌مان که در ایمان پیش از ما شتافتند ببخش و در دل ما هیچ کینه و حسد مؤمنان قرار مده، پروردگارا، تویی که بسیار رؤوف و مهربانی. (۱۰)

زبان حال و عاقبت دورویان و ریا کاران

(ای رسول) آیا آنان را که نفاق ورزیدند ندیدی؟ که با برادرانشان همان یهود اهل کتاب که کافر شدند گویند: اگر شما از دیارتان اخراج شوید البته ما هم به همراهی شما خارج خواهیم شد و در راه حمایت شما از احدی ابدا اطاعت نخواهیم کرد و اگر (مسلمانان) با شما جنگ کردند البته شما را مدد می‌کنیم، و خدا گواهی دهد که محققا آنها دروغ می‌گویند. (۱۱)

اگر آنها اخراج شوند هرگز منافقان با آنها خارج نمی‌شوند و اگر (مسلمانان) به جنگشان آیند هرگز یاریشان نمی‌کنند و اگر هم یاریشان کنند البته به جنگ پشت کنند و دیگر نصرت نخواهند یافت. (۱۲)

این مردم منافق در دلشان از شما بیشتر ترس دارند تا از خدا، زیرا آنها مردمی هستند که هیچ فهم و شعوری ندارند. (۱۳)

 بر جنگ با شما جمع نمی‌شوند مگر در قریه‌های محکم حصار یا از پس دیوار ، کارزار بین خودشان سخت است، شما آنها را جمع و متّفق می‌پندارید در صورتی که دلهاشان سخت متفرق است، زیرا آن قوم دارای فهم و عقل نیستند. (۱۴)

مثل حال اینان هم مانند همان قوم کافر پیشین است (یعنی یهود قینقاع یا کفّار بدر) که (در دنیا) بدین زودی کیفر کردارشان را چشیدند و هم عذاب دردناک بر آنها مهیّاست. (۱۵)

(این منافقان) در مثل مانند شیطانند که انسان را گفت: به خدا کافر شو، پس از آنکه آدمی کافر شد بدو گوید: از تو بیزارم، که من از (عقاب) پروردگار عالمیان سخت می‌ترسم. (۱۶)

پس عاقبت شیطان و آدمی که به امر او کافر شد این است که هر دو در آتش دوزخ مخلّدند و آن دوزخ کیفر ستمکاران عالم است. (۱۷)

الا ای اهل ایمان، خداترس شوید و هر نفسی نیک بنگرد تا چه عملی برای فردای قیامت خود پیش می‌فرستد، و از خدا بترسید که او به همه کردارتان به خوبی آگاه است. (۱۸)

و مانند آنان نباشید که به کلی خدا را فراموش کردند، خدا هم (حظّ روحانی و بهره ابدی) نفوس آنها را از یادشان برد، آنان به حقیقت بدکاران عالمند. (۱۹)

هرگز اهل جهنم و اهل بهشت با هم یکسان نیستند، اهل بهشت به حقیقت سعادتمندان عالمند. (۲۰)

اگر این قران بر کوه نازل می شد...

اگر ما این قرآن بر کوه نازل می‌کردیم مشاهده می‌کردی که کوه از ترس و عظمت خدا خاشع و ذلیل و متلاشی می‌گشت. و این امثال را برای مردم بیان می‌کنیم باشد که اهل  فکرت شوند. (۲۱)

اوست خدای یکتایی که غیر او خدایی نیست که دانای نهان و آشکار عالم است، اوست بخشنده و مهربان. (۲۲)

اوست خدای یکتایی که غیر او خدایی نیست، سلطان مقتدر عالم، پاک از هر نقص و آلایش، منزّه از هر عیب و ناشایست، ایمنی بخش دلهای هراسان، نگهبان جهان و جهانیان، غالب و قاهر بر همه خلقان، با جبروت و عظمت، بزرگوار و برتر (از حدّ فکرت)، زهی منزّه و پاک خدای یکتا که از هر چه بر او شریک پندارند منزّه و (از آنچه در وهم و خیال و عقل اندیشند) مبرّ است. (۲۳)

اوست خدای آفریننده عالم امکان و پدید آرنده جهان و جهانیان، نگارنده صورت خلقان، او را نامهای نیکو بسیار است، آنچه در آسمانها و زمین است همه به تسبیح و ستایش او مشغولند و اوست یکتا خدای مقتدر حکیم. (۲۴)

سوره بینه ۱۰۰ امین سوره قرآن بر حسب تاریخ نزول: بدترینها و بهترینها

سوره بینه  ۱۰۰  امین سوره  قرآن بر حسب تاریخ نزول

به نام خداوند بخشاینده مهربان

کافران از اهل کتاب و مشرکان  قصد نداشتند  از آئین خود دست بردارند تا  تا دلیل روشنی برای آنان بیاید.(۱)

پیامبری از سوی خدا که صحیفه‏ های پاکی را بر ما بخواند. (۲)

و در آن نوشته‏ های صحیح و پر ارزش باشد. (۳)

ولی اهل کتاب اختلاف نکردند مگر بعد از آنکه دلیل روشن برای آنان آمد. (۴)

پرستش خداوند   با کمال اخلاص و پیروی دین حنیف ،   نماز و  زکات 

در حالی که به آنها دستوری داده نشده بود جز اینکه خدا را پرستش ‍ کنند با کمال اخلاص، و از شرک به توحید باز گردند، نماز را برپا دارند، و زکات را ادا کنند، و این است آئین مستقیم و صحیح و پایدار. (۵)

اهل کتابی که کافر شدند بدترین مخلوقاتند
کافران از اهل کتاب و مشرکان در دوزخند، جاودانه در آن می‏مانند، آنها بدترین مخلوقاتند. (۶)

بهترین مخلوقات ایمان آنان که آورند و کار های نیک کنند
(اما) کسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند بهترین مخلوقات هستند. (۷)

پاداش آنها نزد پروردگارشان باغهای بهشت جاویدان است که نهرها از زیر درختانش جاری است، همیشه در آن می‏مانند، هم خدا از آنها خشنود است و هم آنها از خدا خشنود، و این (مقام والا) برای کسی است که از پروردگارش بترسد. (۸)

 مشهورترین نام این سوره ، بیّنه (به معنای دلیل آشکار) است که از واژه «البینه» و در آیات اول و چهارم گرفته شده است. در منابع کهن وبرخی  این سوره با نامهای «لم یَکُن» یا «لم یکن الذین کَفَرو» . «اهل الکتاب»، «قَیِّمه»، «مُنفَکّین» و «اِنفِکاک»   معرفی شده است.

سوره طلاق ۹۹ امین سوره بر حسب تاریخ نزول : زنان را به محض طلاق از خانه بیرون نکنید!

سوره طلاق ۹۹  امین سوره بر حسب تاریخ نزول

بنام خداوند بخشنده مهربان

زنان را به محض طلاق از خانه بیرون نکنید!

 ای پیامبر هر گاه زنان را طلاق دهید به وقت عدّه آنها  طلاق دهید و زمان عدّه را (مدت سه پاکی از عادت ماهانه زنان) بشمارید، و از خدا که آفریننده شماست بترسید. و آن زنان را از خانه بیرون مکنید و آنان نیز بیرون نروند مگر آنکه کار زشتی آشکار مرتکب شوند. و این احکام حدود شرع خداست و هر کس از حدود الهی تجاوز کند به خویشتن ستم کرده است. تو ندانی شاید خداککاری از نو پدید آرد . (۱)

 با نیکویی با زنان رفتار کنید!

آن‌گاه که مدّت عدّه را به پایان رسانند باز یا به نیکویی نگاهشان دارید یا به خوشرفتاری رهاشان کنید و نیز (بر طلاق آنها) دو مرد مسلمان عادل گواه گیرید، و  برای خدا شهادت را برپا کنید. بدین وعظ الهی آن کس که به خدا و روز قیامت ایمان آورد پند داده می‌شود، و هر کس خدا ترس و پرهیزکار شود خدا راه بیرون شدن  را بر او می‌گشاید. (۲)

و از جایی که گمان نَبَرد به او روزی عطا کند، و هر که بر خدا توکل کند خدا او را کفایت خواهد کرد که خدا امرش را نافذ و روان می‌سازد و بر هر چیز قدر و اندازه‌ای مقرّر داشته است . (۳)

و از زنان شما آنان که از عادت ماهانه  نومیدند اگر باز شک  دارید عدّه (طلاق) آنان سه ماه است و نیز زنانی که حیض ندیده ، و زنان حامله مدّت عدّه‌شان تا وقت زاییدن است. و هر که متّقی و خداترس باشد خدا  کار او را آسان می‌گرداند. (۴)

این احکام فرمان خداست که به شما نازل کرد و هر که از خدا بترسد خدا گناهانش بپوشد و او را پاداش بزرگ  عطا کند. (۵)

دستور جهت رعایت حال زنان در حال طلاق

 آنها را در همان منزل خویش که میسّر شماست بنشانید و به ایشان  آزار و زیان نرسانید تا آنان را در مضیقه و رنج در افکنید  و به زنان مطلّقه اگر حامله باشند تا وقت وضع حمل نفقه دهید آن‌گاه اگر فرزند شما را شیر دهند اجرتشان را بپردازید و  میان خود به نیکی مشورت و سازش کنید. و اگر  میانتان مشکلی بود و اختلاف داشتید زن دیگری او را شیر دهد. (۶)

مرد دارا به وسعت و فراوانی نفقه زن شیرده دهد، و آن که نادار و تنگ معیشت است از آنچه خدا به او داده انفاق کند. که خدا هیچ کس را جز به مقدار آنچه  داده تکلیف نمی‌کند، و خدا به زودی بعدِ هر سختی آسانی قرار دهد. (۷)

و چه بسیار مردم دیاری که از امر خدا و رسولانش سرپیچیدند  ما هم آنان را به حساب سخت مؤاخذه کردیم و به عذاب بسیار شدید معذّب ساختیم. (۸)

تا کیفر کردار خود چشیدند و عاقبت کارشان زیانکاری (و حسرت) گردید. (۹)

خدا بر آنان عذاب سخت ساخت، پس شما ای خردمندانی که ایمان آورده‌اید از خدا بترسید  که خدا برای  شما ذکر (یعنی قرآن) نازل کرد. (۱۰)

و رسول بزرگواری را فرستاد  که برای شما آیات روشن بیان خدا را تلاوت می‌کند تا آنان را که ایمان آورده و نیکوکار شدند از ظلمات به سوی نور  باز آرد، و هر کس به خدا ایمان آورده و نیکوکار شود خدا او را در باغهای بهشتی در آرد که نهرها زیر درختانش جاری است و همیشه در آن بهشت ابد متنعّمند، که خدا  رزق بسیار نیکو بر او مهیّا ساخته است. (۱۱)

خدا آن کسی است که هفت آسمان را آفرید و مانند آن آسمان‌ها از زمین خلق فرمود؛ امر نافذ او در بین هفت آسمان و زمین نازل می‌شود تا بدانید که خدا بر هر چیز توانا و به احاطه علمی بر همه امور عالم آگاه است. (۱۲)

سوره انسان ۹۸ امین سوره برحسب تاریخ نزول

سوره انسان ۹۸  امین سوره برحسب نزول

بنام خداوند بخشنده مهربان

آیا زمانى طولانى بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود ؟(۱)

ویا: آیا زمانی طولانی بر انسان نگذشت که هیچ چیز قابل ذکری نبود(۱)

نکته: ترجمه دوم می تواند حاکی از خلقت نخستین انسان طی مدتی طولانی باشد.چون تلویحا گفته می شود که او در آن مدت بصورت شی ناچیزی طی زمان می کرده است.

ما انسان را از آب نطفه مختلط  خلق کردیم و او را می‌آزماییم و بدین سبب دارای قوای چشم و گوش  گردانیدیم. (۲)

نکته: این آیه به خلقت انسان از نسل آدم و حوا و همه انسانهای نسل بشر اشاره دارد و مربوط به نخستین انسان یعنی آدم و حوا نیست.

ما به حقیقت راه  را به او نمودیم حال خواهد شکر گوید و خواهد کفران کند. (۳)

ما برای کافران غل و زنجیرها و آتش سوزان مهیّا ساخته‌ایم. (۴)

نکوکاران عالم در بهشت از جام شرابی نوشند که طبعش  کافور است. (۵)

بندگان مقرب از سرچشمه  می‌نوشند که به اختیارشان هر کجا خواهند جاریش سازند. (۶)

بندگان مقرب خدا 

به عهد و نذر خود وفا می‌کنند و از روزی که شر و سختیش همه اهل محشر را فراگیرد می‌ترسند. (۷)

و هم بر دوستی او  به فقیر و طفل یتیم و اسیر طعام می‌دهند. (۸)

(و گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی‌طلبیم. (۹)

ما از  پروردگار خود به روزی که در هم و غمگین است می‌ترسیم. (۱۰)

خدا هم از شر و فتنه آن روز آنان را محفوظ داشت و به آنها روی خندان و دل شادمان عطا نمود. (۱۱)

و پاداش آن صبر کامل بر ایثارشان باغ بهشت و لباس حریر بهشتی لطف فرمود. (۱۲)

که در آن بهشت بر تختها تکیه زنند و آنجا نه آفتابی سوزان بینند و نه سرمای ز مهریر . (۱۳)

و سایه درختان بهشتی بر سر آنها و میوه‌هایش در دسترس و به اختیار آنهاست. (۱۴)

و با جامهای سیمین و کوزه‌های بلورین بر آنها دور زنند. (۱۵)

که آن بلورین کوزه‌ها به رنگ نقره خام و به اندازه و تناسب  مقدر کرده‌اند. (۱۶)

و آنجا شرابی که طبعش چون زنجبیل است به آنها بنوشانند. (۱۷)

در آنجا چشمه‌ای است که سلسبیلش نامند. (۱۸)

و دور آن بهشتیان پسرانی زیبا که تا ابد نوجوانند و خوش سیما به خدمت می‌گردند که در آنها چو بنگری  گمان بری که لؤلؤ منثورند. (۱۹)

و چون آن جایگاه نیکو را مشاهده کنی عالمی پر نعمت و کشوری بی نهایت بزرگ خواهی یافت. (۲۰)

بر بالای بهشتیان، لطیف دیبای سبز و حریر ستبر است و بر دستهاشان دستبند نقره خام، و خدایشان شرابی پاک (و گوارا از کوثر عنایت) بنوشاند. (۲۱)

این بهشت به حقیقت پاداش  شماست و سعی و اشتیاقتان  مشکور و مقبول است. (۲۲)

محققا ما این قرآن را بر تو فرو فرستادیم. (۲۳)

پس بر اطاعت حکم پروردگارت صبور و شکیبا باش و هیچ از مردم بدکار کفر کیش اطاعت مکن. (۲۴)

و نام خدایت را صبح و شام  یاد کن. (۲۵)

و شب را برخی به سجده خدا پرداز و شام دراز به تسبیح و ستایش او صبح گردان. (۲۶)

این مردم کافر غافل همه دنیای نقد عاجل را دوست می‌دارند و آن روز سخت سنگین را به کلی از یاد می‌برند. (۲۷)

ما اینان را آفریدیم و محکم بنیان ساختیم و هرگاه بخواهیم همه را فانی ساخته و مانندشان قوم دیگر خلق می‌کنیم. (۲۸)

این آیات پند و تذکری است، پس هر که بخواهد راهی به سوی خدای خود پیش گیرد. (۲۹)

و شما نمی‌خواهید مگر خدای بخواهد ، که البته خدا دانا و به صلاح بندگان آگاه است. (۳۰)

هر که را بخواهد در  رحمت خود داخل گرداند و برای ستمکاران عالم عذاب دردناک مهیّا ساخته است. (۳۱)

آیا بر انسان روزگارانی نگذشت که چیزی هیچ لایق ذکر نبود؟ (۱)

ما انسان را از آب نطفه مختلط (بی حس و شعور) خلق کردیم و او را می‌آزماییم و بدین سبب دارای قوای چشم و گوش (و مشاعر و عقل و هوش) گردانیدیم. (۲)

ما به حقیقت راه (حق و باطل) را به او نمودیم حال خواهد (هدایت پذیرد و) شکر (این نعمت) گوید و خواهد (آن نعمت را) کفران کند. (۳)

ما برای (کیفر) کافران غل و زنجیرها و آتش سوزان مهیّا ساخته‌ایم. (۴)

نکوکاران عالم (که در این آیه حضرت علی و فاطمه و حسنین علیهم السّلام و شیعیانشان به اجماع خاصّه و اخبار عامّه مقصودند) در بهشت از جام شرابی نوشند که طبعش (در لطف و رنگ و بوی) کافور است. (۵)

از سرچشمه گوارایی آن بندگان خاص خدا می‌نوشند که به اختیارشان هر کجا خواهند جاریش سازند. (۶)

به عهد و نذر خود وفا می‌کنند و از روزی که شر و سختیش همه اهل محشر را فراگیرد می‌ترسند. (۷)

و هم بر دوستی او (یعنی خدا) به فقیر و طفل یتیم و اسیر طعام می‌دهند. (۸)

(و گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی‌طلبیم. (۹)

ما از (قهر) پروردگار خود به روزی که (از رنج و سختی آن رخسار خلق) در هم و غمگین است می‌ترسیم. (۱۰)

خدا هم از شر و فتنه آن روز آنان را محفوظ داشت و به آنها روی خندان و دل شادمان عطا نمود. (۱۱)

و پاداش آن صبر کامل بر ایثارشان باغ بهشت و لباس حریر بهشتی لطف فرمود. (۱۲)

که در آن بهشت بر تختها (ی عزت) تکیه زنند و آنجا نه آفتابی سوزان بینند و نه سرمای ز مهریر (بلکه در هوایی بسیار خوش و باغی وسیع و دلکش تفرج کنند). (۱۳)

و سایه درختان بهشتی بر سر آنها و میوه‌هایش در دسترس و به اختیار آنهاست. (۱۴)

و (ساقیان زیبای حور و غلمان) با جامهای سیمین و کوزه‌های بلورین بر آنها دور زنند. (۱۵)

که آن بلورین کوزه‌ها به رنگ نقره خام و به اندازه و تناسب (اهلش) مقدر کرده‌اند. (۱۶)

و آنجا شرابی که طبعش چون زنجبیل (گرم و عطرآگین) است به آنها بنوشانند. (۱۷)

در آنجا چشمه‌ای است که سلسبیلش نامند. (۱۸)

و دور آن بهشتیان پسرانی زیبا که تا ابد نوجوانند و خوش سیما به خدمت می‌گردند که در آنها چو بنگری (از فرط صفا) گمان بری که لؤلؤ منثورند. (۱۹)

و چون آن جایگاه نیکو را مشاهده کنی عالمی پر نعمت و کشوری بی نهایت بزرگ خواهی یافت. (۲۰)

بر بالای بهشتیان، لطیف دیبای سبز و حریر ستبر است و بر دستهاشان دستبند نقره خام، و خدایشان شرابی پاک (و گوارا از کوثر عنایت) بنوشاند. (۲۱)

این بهشت به حقیقت پاداش (اعمال) شماست و سعی و اشتیاقتان (در راه طاعت حق) مشکور و مقبول است. (۲۲)

محققا ما این قرآن (عظیم الشأن) را بر تو فرو فرستادیم. (۲۳)

پس بر اطاعت حکم پروردگارت صبور و شکیبا باش و هیچ از مردم بدکار کفر کیش اطاعت مکن. (۲۴)

و نام خدایت را صبح و شام (به عظمت) یاد کن. (۲۵)

و شب را برخی (در نماز) به سجده خدا پرداز و شام دراز به تسبیح و ستایش او صبح گردان. (۲۶)

این مردم کافر غافل همه دنیای نقد عاجل را دوست می‌دارند و آن روز (قیامت) سخت سنگین را به کلی از یاد می‌برند. (۲۷)

ما اینان را آفریدیم و محکم بنیان ساختیم و هرگاه بخواهیم همه را فانی ساخته و مانندشان قوم دیگر خلق می‌کنیم. (۲۸)

این آیات پند و تذکری است، پس هر که (سعادت و حسن عاقبت) بخواهد راهی به سوی خدای خود پیش گیرد. (۲۹)

و شما (کافران، راه حق را) نمی‌خواهید مگر خدای بخواهد (و به قهر شما را به این راه بدارد)، که البته خدا دانا و به صلاح بندگان آگاه است. (۳۰)

هر که را بخواهد در (بهشت) رحمت خود داخل گرداند و برای ستمکاران عالم عذاب دردناک مهیّا ساخته است. (۳۱)

بهترین و بدتربن مردمان

۱۰۰۰ آیه از قرآن

بهترین ها

"در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏ اند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷)در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏ اند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷)در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏ اند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷)  سوره بینه"

بدترین ها

"کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‏ اند و  مشرکان هر دو گروه  در آتش  همواره مى‏ مانند اینانند که بدترین آفریدگانند (۶)"

شرح 

گروه نخست دو ویژگی اصلی دارد : خدا باور است و بشدت و با جدیت اهل نیکو کاری...قرآن در ۹۸ در صد موارد  نیکوکاری را همراه با خدا باوری ذکر می کند. به بیان دیگر ؛ آیات قران به گونه ای است که نزول و وحی آنها تنها برای دعوت به خداباوری نبوده بلکه همزمان انسانها رابه نیکو کاری تشویق می کند.

حتی در آیاتی چند به صراحت می گوید اگر مردم جامعه ای نیکوکار باشند خداوند به این مردم کمک می کند و این مردم دچار بلاهای عمومی نمی شوند.

گروه دوم به آن دسته ازاهل کتاب مانند مسیحیان ، یهودیان ، زرتشتیان و... تعلق دارد که خدا ناباور شدند و به کفر روی آوردند.