رمز گشایی از وحی ها ی رسیده بر پیامبر

یعنی شایسته   نیست خدا با  هیچ انسانی   سخن گوید، مگر ؛

-از راه وحی ،

- یا از فراسوی  حجاب،

- یا رسولی می‏فرستد و به فرمان او آن‌چه را بخواهد وحی می‏کند چراکه او بلندمقام و حکیم است."

آیه 51 سوره شوری

مهمترین مدرک در توجیه وحی الهی برای مسلمانان قرآن است و هرچه که با قرآن نخواند قابل قبول نیست. بر اساس آیه 51 سوره شوری   وحی  الهی به یکی از سه طریق  :

1- مستقیم،

2- از فراسوی حجاب

3-  یا توسط  جبرئیل بر پیامبر نازل شده است.

در قرآن  آیه ای که حکایت از بروز بیهوشی و اغماء در پیامبر اسلام و در پیامبر ان دیگر به هنگام در یافت وحی الهی .جود ندارد.. 

بجز آن که چچ آیه ای در قرآن وجود دارد که  بوضوح  گزارش می کند که موسی پیامبر یهود در هنگام تجلی خداوند در کوه طور بیهوش شد. اما آیاتی که از مکالمه خداوند با او گزارش می کند هیچ سخنی از بیهوشی موسی  در هنگام شنیدن وحی الهی نمی رود.

 تنها در یکی از این آیات گفته شده: ای موسی پیامبران در حضور خداوند دچار وحشت نمی شوند. احتمالا موسی پیامبر با شنیدن نخستین خطاب  الهی دچار ترس و خوف شده و خداوند به او دلگرمی داده که پیامبران هنگامی  که مورد خطاب او  قرار می گیرند نمی ترسند.. 

به همین  دلایل است که از نظر من گزارشات بیهوشی پیامبر در هنگام دریافت  برخی از وحی  ها و حتی وحی مستقیم نمی تواند قابل قبول باشد.

بلکه در این حالات پیامبر در اثر دریافت وحی از عالم ماده منقطع شده و تمام توجه  او به خداوند متعال بوده است.

 این توجه  تام و کامل از جانب پیامبر در نظر آنان که در حضور او بودند بیهوشی بشمار می آمده ، بویژه آنکه تنی چند از دورویان نیز امکان حضور داشته اند..

و اما آیاتی که از تجلی خداوند بر موسی و بیهوشی او و از مکالمه نسبتا طولانی خداوند بطور مستقیم باوی و مکالمه موسی با خداوند سخن می گوید  که از هیچ نوع بیهوشی و یا اغماء سخن نرفته است:

"و چون موسى به میعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت عرض کرد پروردگارا خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم فرمود هرگز مرا نخواهى دید لیکن به کوه بنگر پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید پس چون پروردگارش به کوه جلوه نمود آن را ریز ریز ساخت و موسى بیهوش بر زمین افتاد و چون به از بیهوشی بخود آمد، گفت: تو منزهى به درگاهت توبه کردم و من نخستین مؤمنانم (143)

"فرمود اى موسى تو را با رسالتها و با سخن گفتنم با تو  بر مردم  برگزیدم پس آنچه را به تو دادم بگیر و از سپاسگزاران باش( 144)

آیات 143 و 144 سوره اعراف

نتیجه گیری:

1- توجه و حضور  پیامبر در زمان دریافت وحی مستقیم از خداوند بطور کامل به خداوند بوده و او با همه ذهن و روحش متوجه پروردگار می گردیده و این در چشم افراد عادی،  بیهوشی و اغماء تلقی می گردیده است.-

2-در حالاتی که پیامبر بنظر دیگران بیهوش می آمده بخاطر تجلی خداوند بر شخص او بوده و هیچ کس و حتی پیامبران دیگر از آن بهره ای نداشته اند ( در مورد موسی پیامبر خدا بر کوه تجلی کرد)طبیعی است که تجلی الهی که کوه را متلاشی می کند وجود بنده خداوند را اگر چه پیامبر ا  و باشد به همان حالتی ببر د که موسی پیامبر در زمان تجلی خداوند بر کوه تحربه نموده بود.با این تفاوت که پیامبر اسلام به عظمتی رسیده بود که خداوند منحصرا در جمع و حضور دیگران بر خود او تجلی می کرد.

بنابراین و با توجه به آنچه که د ر بالا گفته شد، هرکس می تواند یکی از توجیهات فوق را بپذیر د و من خود توجیه نخست را می پذیرم.

برای آن که توجیه  و نمونه ای زمینی  از   حالات تمرکز فوق العاده قوی بدست دهم، اشاره ای به حالات گاوس ریاضیدان نابغه آلمانی می کنم . او گفته  بود وقتی برروی موضوعی متمرکز می شوم و عمیقا خواستار دانستن آن هستم ، دچار چنان تمرکزی می شود که  حتی تا سه روز ادامه می یابد و من طی این تمرکز ها گهگاه  از زمان و مکان جدا می شوم، و حتی وقتی در حال حرکت با دوستان در خیابان هیتم شدت تمر کز بر روی مطلب علمی چنان مرا بخود جلب می کند که از حرکت باز می مانم. آن وقت در همین اوضاع و احوال است که راه حلها در ذهن من پیدا می شوند.

علیرغم تجربه حالات فوق توسط گاوس هیچ یک از  نزدیکان و دوستان و همکاران این دانشمند که از این حالات او آگاه بو دند، هیچ کس تهمت غشی بودن به او نزد.