سه حکمت جاودانه از قرآن!

آیه(۱)-و چیزى را که بدان علم ندارى دنبال مکن زیرا گوش و چشم و قلب همه مورد پرسش واقع خواهند شد (۳۶)

آیه(۲)-و در روی زمین به نخوت گام برمدار چرا که هرگز زمین را نمى‏ توانى شکافت و در بلندى به  کوهها نمى‏ توانى رسید (۳۷)

آیه(۳)-همه این کارها بدش نزد پروردگار تو ناپسندیده است (۳۸

آیه(۴)-این [سفارشها] از حکمتهایى است که پروردگارت به تو وحى کرده است و با خداى یگانه معبودى دیگر قرار مده و گرنه حسرت‏زده و مطرود در جهنم افکنده خواهى شد (۳۹)
آیات ۳۷ تا ۳۹ سوره اسراء

اگر هر مسلمان و حتی  غیر مسلمان تا پایان عمر به این سه اصل حکمت قرآنی پا بند شوند و آنها را سرمشق زندگی قرار دهند به بسیاری از ورطه ها سقوط نخواهند کرد. یعنی این سه اصل انسان را چه مسلمان و چه غیر مسلمان را از سقوط در بسیاری از مهلکه ها و گرفتاری های نا خواسته نگاهبانی می کنند.

نخست آن که،
-وقتی آگاهی از چیزی نداریم از آن سخن نمی گوئیم و بدنبال آنجام آن نمی رویم. آنرا رد و یا قبول نمی کنیم. از کجا می دانیم درست است یا نادرست؟ که انرا رد کنیم و یا بپذیربم. بسیاری از خرافات از همین راه به نهانگاه قلبهای ما وارد می شوند و در ذهن ما جای می گیرند وحتی بتهای ذهنی ما می شوند. یعنی عمری با چیزی زندگی می کنیم که نمی دانیم چیست ؟حقیقت دارد و یا ندارد.
تا انجا که من می دانم کتابهای مقدس دیگر روی این نکته تاکیدی نداشته اند‌. این روزها همه همه چیز می دانند. از دانش قرآنی گرفته تا فیزیک و شیمی و تاریخ و جغرافی و سیاست و...و این نشان عقب ماندگی ذهنی از درک حقیقت است.

دوم آن که،
-هرچه بر سر انسان آمده از تکبر و غرور آمده که پهلو به پهلو با نادانی پیش می رود. سخت روی زمین قدم بزنیم و یا آرام و با تواضع بر زمین اثری نخواهد داشت. اگر همه مردمانی که روی زمین راه می روند متکبرانه و یا متواضعانه راه بروند زمین آخ نخواهد گفت.ولی این انسان است که یا ضرر می کند و یا سود می برد. فقط بستگی به نوع قدم زدن ما دارد.