دو دستور خردمندانه برای تمامی عمر

-و چیزى را که بدان علم ندارى دنبال مکن ... (۳۶)

-و به نخوت گام برمدار چرا که هرگز زمین را نمى‏ توانى شکافت و در بلندى به کوهها نمى‏ توانى رسید (۳۷)

-همه اینها  بدش نزد پروردگار تو ناپسندیده است (۳۸

-اینها از حکمتهایى است که پروردگارت به تو وحى کرده است ...و با خداى یگانه معبودى دیگر قرار مده و گرنه حسرت‏زده و مطرود در جهنم افکنده خواهى شد (۳۹)

آیات ۳۶ تا ۳۹ سوره اسراء

اگر هر انسان ،چه مسلمان و چه غیر مسلمان تا پایان عمر به این سه اصل حکمت قرآنی پا بند شود و آنها را سرمشق زندگی قرار دهدبدون تردید به بسیاری از ورطه ها سقوط نخواهند کرد.زیرا این سه اصل انسان  را از سقوط در بسیاری از مهلکه ها و گرفتاری های نا خواسته نگاهبانی می کنند.

نخست آن که:

وقتی آگاهی از چیزی نداریم :

-از آن سخن  مگوئیم و بدنبال آنجام آن  نرویم. -آنرا رد و یا قبول نکنیم، از کجا می دانیم درست است یا نادرست؟ که انرا رد کنیم و یا بپذیربم. بسیاری از خرافات از همین راه به نهانگاه قلبهای ما وارد می شوند و در ذهن ما جای می گیرند وحتی بتهای ذهنی ما می شوند. یعنی عمری با چیزی زندگی می کنیم که نمی دانیم چیست ؟حقیقت دارد و یا ندارد.

تا انجا که من می دانم کتابهای مقدس دیگر روی این نکته تاکیدی نداشته اند‌. این روزها همه همه چیز می دانند. از دانش قرآنی گرفته تا فیزیک و شیمی و تاریخ و جغرافی و سیاست و...و این نشان عقب ماندگی ذهنی از درک حقیقت است.

دوم آن که:

هرچه بر سر انسان آمده از تکبر و غرور آمده که پهلو به پهلو با نادانی پیش می رود. سخت روی زمین قدم بزنیم و یا آرام و با تواضع راه بروی بر زمین اثری نخواهد داشت. اگر همه مردمانی که روی زمین راه می روند متکبرانه و یا متواضعانه راه بروند زمین آخ نخواهد گفت.ولی این انسان است که یا ضرر می کند و یا سود می برد. فقط بستگی به نوع قدم زدن ما دارد.