توکل بر خدا باید همراه با تعقل باشد!

مرزهای توکل

«در راه خدا انفاق کنید و خود را با دست خود به هلاکت میفکنید و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مى دارد .»

آیه ۱۹۵ سوره بقره"

یکی از مردان خدا جوی و خدا گوی و خدا خوان سالها پیش سخنی گفته بود که معروفشد و بر سر زبانها افتاد و نقل مجالس فلسفی و دینی شد .  او گفته بود:

"اگر شب هنگام د ر کوچه ای و خیابانی خالی از مردم در حال حرکت باشی و ناگهان دزدی و یا راهزنی و یا شخص نا جوری در مقابلت          پید اشود و کارد ی و یا چاقو یی بیخ گلویت بگذارد و تو در آن زمان از صمیم قلب بدانی که اگر خدا نخواهد او نمی تواند بتو صدمه ای بزند و به این اعتقاد هم  باور حتمی داشته باشی در آن صورت تو موحد هستی !(به خدا بصورت واقعی توکل داری).

حال بیاید طور دیگری فکر کنیم !

اگر به ما بگویند در خیابانی، مکانی ، کوچه دور افتاده ای ، دزدی خطرناک ، قاتلی حرفه ای و زور گیری بی رحم پرسه می زند و ما با آن که می دانیم ممکن است عبور از آن مکان دور افتاده خطر ناک باشد و لی با همه اینها به بهانه توکل به خدا  به همان مکان برویم و مورد حمله و یا هجوم قرار بگیریم آیا توکل حقیقی به خدا داشته ایم و خدا چنین توکلی را مهر تایید می زند ؟

مسلما خیر! چون خداوند یعنی ؛ همان خداوند دهنده و بخشنده توکل در کتاب خود می گوید:

"با دست خود خود را به هلاکت نیفکنید!"

بنابر این توکل حدی و مرزی اساسی دارد و آن تعقل است !

خداوند حدود ۲۲ بار اصحاب تعقل یعنی تعقل کنندگان و حدود ۲۲ بار اصحاب تفکر یعنی اهل تفکر و تدبر را در کتاب خود ستایش کرده است.

بنابر این به سوی سگ ها ر رفتن و از او دور نشدن ، مار سمی به خانه آوردن، از روی عمد با قاتل حرفه ای روبروشدن، بدون دلیل و بدون آن که ناچار شده باشیم در بیابان پر از جانوران خطرناک قدم گذاردن توکل نیست و  با موحد بودن هم  هیچ ارتباطی ندارد،  بلکه  چنین کارها به هلاکت انداختن خود می باشد و بس!

به بیان دیگر ؛ احتیاط عاقلانه و عمدا خود را به هلاکت نینداختن پیروی از دستور خداوند است. و کسی که از دستور خدا پیروی کند هم خدا جوست، هم خوان است و هم خدا گوی! یعنی موحد متوکل!