سوره منافقون: دشمنان اصلی خدا...قسم دروغ سپر دروغگویانست...اجل و مرگ حتمی تاخیر ندارد...

سوره منافقون ۱۰۵امین سوره بر  حسب تاریخ نزول

بنام خداوند بخشنده مهربان

زمانی که منافقان ریاکار نزد تو آیند و گویند که ما به یقین و حقیقت گواهی می‌دهیم که تو رسول خدایی؛ و خدا می‌داند که تو رسول اویی و همان خدا هم گواهی می‌دهد که منافقان سخن دروغ می‌گویند. (۱)

آنان که قسم های دروغ را سپر خود قرار  داده اند

قسم‌های خود را سپر جان خویش قرار داده‌اند و بدین وسیله راه خدا را  بسته‌اند، آنان آنچه می‌کنند بسیار بد می‌کنند. (۲)

این برای آن است که آنها  ایمان آوردند و سپس کافر شدند، پس مُهر بر دلهاشان نهاده شد تا هیچ  درک نکنند. (۳)

دشمنان اصلی خدا و دین همین ها هستند

تو چون آن دورویان را مشاهده کنی ظاهر و وجود جسمانی آنها  تو را به شگفت آرد و اگر سخن گویند  به سخن‌هاشان گوش فرا خواهی داد گویی که چوبی خشک تکیه کرده بر دیوارند و هر صدایی بشنوند بر زیان خویش پندارند. دشمنان به حقیقت همین ها هستند، از ایشان بر حذر باش، خدایشان بکشد، به کجا بازگردانیده می‌شوند؟ (۴)

نکته: تمام ادیان الهی هرچه ضربه خورده اند از اشخاص درو و ظاهر ساز بوده است. آنان با شکلی ظاهر پسند ادای دینداران را در آورده و بدرون دینداران رخنه و آن قدر کار خلاف بنام دین انجام می دهند که با  فهرستش کتاب می توان نوشت.

و هر گاه به آنها گویند: بیایید تا رسول خدا برای شما  آمرزش طلبد سر بپیچند و بنگری که با تکبر و نخوت روی می‌گردانند. (۵)

آمرزش خواستن پیامبر هم به حال دورویان و ظاهرسازان مفید نیست

(ای رسول) تو  بر آنان آمرزش بخواهی یا نخواهی به حالشان یکسان است خدا هرگز آنها را نمی‌بخشد که همانا قوم نابکار فاسق را خدا هیچ وقت هدایت نخواهد کرد. (۶)

اینها همان مردم بدخواهند که می‌گویند: بر اصحاب رسول خدا انفاق مال مکنید تا پراکنده شوند در صورتی که خدا را گنجهای آسمانها و زمین است لیکن منافقان درک آن نمی‌کنند. (۷)

آنها می‌گویند: اگر به مدینه مراجعت کردیم البته اربابان عزّت و ثروت، مسلمانان ذلیل فقیر را از شهر بیرون کنند، و حال آنکه عزّت مخصوص خدا و رسول و اهل ایمان است  ولیکن منافقان از این معنی آگه نیستند. (۸)

الا ای اهل ایمان، مبادا هرگز مال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل سازند، و البته کسانی که به امور دنیا از یاد خدا غافل شوند آنها به حقیقت زیانکاران عالمند. (۹)

تا می توانید مال  بخشش کنید!

و از آنچه روزی شما کردیم انفاق کنید پیش از آنکه مرگ بر یکی از شما فرا رسد و در آن حال  بگوید: پروردگارا، چرا اجل مرا اندکی تأخیر نینداختی تا صدقه و احسان بسیار کنم و از نکوکاران شوم؟! (۱۰)

خداوند اجل و مرگ حتمی را به تاخیر نیاندازد

و خدا هرگز اجل هیچ کس را از وقتش که فرا رسد تأخیر نیفکند و خدا به هر چه کنید آگاه است. (۱۱