سوره حج (بخش سوم):مراسم حج...شرط اقدام به جنگ از طرف مسلمانان...انسانهای خدایی ...سرزمین های ظلم خیز ویران می شوند

سوره حج  ۱۰۴ امین  سوره بر حسب تاریخ نزول(بخش سوم)

بنام خداوند بخشنده مهربان

البته خداوند آنان را که ایمان آوردند و نیکوکار شدند همه را در بهشت‏هایی داخل گرداند که زیر درختانش نهرها جاری است و در آن جا طلا و مروارید بر دست زیور بندند و تن به جامه حریر بیارایند. (۲۳)

و به گفتار خوش و طریق خدای ستوده هدایت شوند. (۲۴)

آنان که کافر شده و  از راه خدا منع می‏کنند و نیز از مسجدالحرامی که  آن را برای اهل آن شهر و بادیه‏ نشینان یکسان قرار دادیم مانع می‏شوند، و هر کسی که در آن جا اراده‌ی الحاد و تعدی کرده و ظلم و ستم کند همه را  از عذابی دردناک می‏چشانیم. (۲۵)

ابراهیم پیامبر  نخستین احیاگر کعبه 

و (یاد آر) آن گاه که ما ابراهیم را در آن بیت‌الحرام تمکین دادیم  که با من هیچ کس را شریک و انباز نگیر و خانه مرا برای طواف حاجیان و نمازگزاران و رکوع و سجودکنندگان  پاک و پاکیزه دار. (۲۶)

مراسم حج 

و در میان مردم به  حج دعوت  کن تا خلق پیاده و سواره بر شتران لاغر اندام تیزرو از هر راه دور به سوی تو جمع آیند. (۲۷)

تا  بر سر منافع خود حضور یابند و نام خدا را در ایامی معین یاد کنند که آن‌ها را از حیوانات بهائم  روزی داده است. پس از آن تناول کرده و فقیران بیچاره را نیز طعام دهید. (۲۸)

آن گاه باید مناسک حج و حلق و تقصیر را به جای آرند و به هر نذر و عهدی که  کردند وفا کنند و طواف را گرد خانه عتیق به جای آرند. (۲۹)

این است (احکام حج) و هر کس اموری را که خدا حرمت نهاده بزرگ و محترم شمارد البته این برایش نزد خدا بهتر خواهد بود. و چهارپایان غیر آن‌چه تلاوت خواهد شد [در سوره مائده آیه ۳ آمده است. (م)] همه برای شما حلال گردید، پس از پلیدید حقیقی یعنی بت‌ها اجتناب کنید و نیز از قول باطل دوری گزینید. (۳۰)

و خاص و خالص بی‏ هیچ شائبه‌ی شرک خدا را پرستید، و هر کس به خدا شرک آرد  بدان ماند که از آسمان درافتد و مرغان بدنش را به منقاربربایند یا بادی تند او را به مکانی دور  درافکند. (۳۱)

این است (سخن حق) و هر کس شعائر  خدا را بزرگ و محترم دارد این از صفت دل‌های با تقواست. (۳۲)

شما را در این شعائر و احکام الهی  تا وقتی معین منفعت‌هاست، آن گاه محل هدی و سایر مناسک حج، حرم و بیت‌العتیق است. (۳۳)

 بر ای هر ملت وامتی شریعت مخصوص به خودشان مقرر شده است

و ما برای هر امتی شریعت و معبدی مقرر نمودیم تا به ذکر نام خدا پردازند که آن‌ها را از بهائم روزی داد پس خدای شما خدایی است یکتا، همه تسلیم  او باشید، و تو (ای رسول ما) متواضعان و مطیعان را  بشارت ده. (۳۴)

انسانهای خدایی چگونه اند؟

آن‌هایی که چون یاد خدا شود دل‌هاشان هراسان شود و هر چه مصیبت بینند صبور باشند و نماز به پا دارند و از آن‌چه روزیشان کردیم انفاق کنند. (۳۵)

بقیه مناسک حج

و (نحر) شتران فربه را برای شما از شعائر خدا  قرر داشتیم که در آن قربانی شما را خیر و صلاح است، پس هنگام ذبح آن‌ها تا برپا ایستاده‏اند نام خدا را یاد کنید و چون پهلوشان به زمین افتد  از گوشت آن‌ها تناول نموده و به فقیر وسائل هم اطعام کنید. ما این چنین این بهائم را مسخر و مطیع شما ساختیم تا شکر به جای آرید. (۳۶)

خون قربانی به نزد خدا نمی رسد بلکه...

(بدانید که) هرگز گوشت و خون این قربانی‌ها نزد خدا نمی ‏رسد لیکن تقوای شماست که به  او خواهد رسید. این چنین این بهایم را مسخر شما ساخته تا خدا را به پاس آن‌که شما را هدایت فرمود تکبیر و تسبیح گویید (و شکر نعمتش به جای آرید) و تو (ای رسول) نیکوکاران را (به سعادت ابد) بشارت ده. (۳۷)

خدا مؤمنان را از هر مکر و شر دشمن نگاه می‏دارد، که خدا هرگز خیانتکار کافر ناسپاس را دوست نمی‏دارد. (۳۸)

شرط همیشگی اقدام به جنگ و دفاع از طرف مسلمانان

به مسلمانان که مورد قتل (حمله و جنگ )قرار گرفته ‏اند رخصت (جنگ با دشمنان) داده شد، زیرا آن‌ها از دشمن سخت ستم کشیدند و همانا خدا بر یاری آن‌ها قادر است. (۳۹)

دفاع از صومعه ها، دیرها ، کنشتها و مساجد

آن مؤمنانی که به ناحق از خانه ‏هاشان آواره شده و جرمی نداشتند جز آن‌که می‏گفتند: پروردگار ما خدای یکتاست. و اگر خدا دفع شر بعضی از مردم را به بعض دیگر نکند همانا صومعه‏ ها و دیرها و کنشت‏ها و مساجدی که در آن (نماز و) ذکر خدا بسیار می‏شود همه خراب و ویران شود. و هر که خدا را یاری کند البته خدا او را یاری خواهد کرد، که خدا را منتهای اقتدار و توانایی است. (۴۰)

(آنان که خدا را یاری می‏کنند) آن‌هایی هستند که اگر در روی زمین به آنان اقتدار و تمکین دهیم نماز به پا می‏دارند و زکات می‏دهند و امر به معروف و نهی از منکر می‏کنند و  عاقبت کارها به دست خداست. (۴۱)

ای پیامبر اگر تو را تکذیب می کنند ....

و اگر کافران امت، تو را تکذیب  کنند پیش از اینان قوم نوح و عاد و ثمود نیز  تکذیب کردند. (۴۲)

و همچنین قوم ابراهیم و قوم لوط. (۴۳)

و نیز اصحاب مدین و موسی نیز تکذیب شد و من هم کافران را  مهلت دادم سپس آن‌ها را بر گرفتم، و چقدر مؤاخذه و عقاب من سخت است! (۴۴)

شهرها و سرزمین هایی که انباشته از ظلم است ویران می شوند

پس چه بسیار شهر و دیاری که ما اهلش را در آن حال که به ظلم و ستم مشغول بودند به خاک هلاک نشاندیم و اینک آن شهرها از بنیاد ویران است و چه چاه و قنات‌های آب که معطل بماند و چه قصرهای عالی بی‏ صاحب گشت. (۴۵)

ادامه دارد...