۱۰۰۰ ایه از قرآن: افسانه قرآن رویا های پیامبر ی است: و معصوم بودن پیامبر ان

۱۰۰۰ ایه از قرآن 

افسانه  قرآن رویا های پیامبر ی است

و

معصوم بودن پیامبر ان

قران:

( و هنگامی که آیات روشن ما بر آنها خوانده میشود، کسانی که ایمان به لقای ما و روز رستاخیز باور ندارند میگویند: قرآنی غیر از این بیاور، یا آن را تبدیل کن! و تو ای پیامبر بگو: من حق ندارم که از پیش خود آن را تغییر دهم. فقط از چیزی که بر من وحی میشود، پیروی میکنم! من اگر پروردگارم را نافرمانی کنم، از مجازات روز بزرگ میترسم!)
۸۲   سوره نساء 

( آیا در قرآن از روی فکر و تأمل نمی نگرند تا بر آن ها ثابت شود که وحی خداست و اگر از جانب غیر خدا بود در آن اختلاف بسیار می یافتند.)
۲۲ سوره حج

چند پرسش:

-آیا کتاب آسمانی وحی الهی است و یا پیامبر دیدگاه خود را بصورت کتاب الهی و دین ارائه کرده است؟
-آیا  قرآن دیدگاه های خود پیامبر اسلام از خدا و جهان است و او جهان را اینطوری دیده و  در قالب کتابی و نوشتاری بنام قرآن تفسیر کرده است؟

آیا پیامبران معصوم هستند؟

پاسخ 

پاسخ به این پرسش دقیقا به این نکته ارتباط دارد که پرسش کننده از چه نوع اعتقاد و باوری در ارتباط با موضوع پیامبری بر خوردار است:
۱آیا بوجود خداوند خالق باور دارد؟
اگر او بوجود خداوند اعتقاد دار د  خدای او چه نوع خدایی است؟  آیا او خدایی است  که بشر را خلق کرده و دیگر کاری به کار او نداردو انسان باید خودش راهش را بیابد؟

چنین شخصی بطور حتم به وجود پیامبر ان الهی باور ندارد. بنابر این او نباید در مورد  این که قرآن کتاب            و حیانی است و یا رویاهای پیامبری است  اعتراضی بکند،   و یا این که در خطا بودن و یا صحیح بودن گزاره های و حیانی تردید کند. چون او بلیطش یکسره است و اصلا اصل نبوت و پیامبر ی را قبول ندارد.پس به وحی نیز معتقد نیست. اگر به خداوند هم باور نداشته باشد که دیگر از این قلمرو کلا خارج است.

اما اگر کسی اصل پیامبری را قبول دارد و باور دارد که خداوند خالق حکیم، عالم، خبیر، بصیر است و جهان را هدفمند آفریده و ضمن خلق انسان  ، فکری هم برای هدایت او کرده و پیامبر ان ر ا مبعوث نموده و بساط وحی را بر پا کرده است، او نباید این گونه فکر کند.

 زیرا تصور کنید که این انسانی که به خدا - پیامبر باور دارد، بیاید و پیامبر مورد قبول خود را رویا بین ، مردد ، دمی خطا کار ، دمی پاک و منزه بداند .

 یا این که او را بشری بداند که طی جریان زندگی دیدگاه هایی داشته و این دید گاه ها را بصورت کتابی عرضه کرده است.

در اینجاست که  پرسش مهمی مطرح می شود و آن این  که این آقای پیامبر چه تفاوتی با دیگران دارد؟ 

چرا باید به کسی که رویاهای خود را بعنوان وحی الهی معر فی می کند باور داشت؟

چرا باید دمی خطا کار و دمی منزه و درستکار را بعنوان پیشوا و مرشد دینی پذیر فت؟ 

پس در نتیجه بر می گردیم به آن اصل که می گوید : 

اگر کسی به صحت  اصل وحی و لزوم ارسال پیامبران باوردارد قطعا نیز معتقد است که  : پیامبر الهی آورنده وحی الهی است که  مجموعه و حیانی مصون از خطاست و کتاب آسمانی کلام الهی است که بر پیامبر نازل شدهاست.

 هم چنین اگر او از جانب خداوند قادر ، آگاه ، بصیر، بینا و همه جا حاضر و از همه چیز آگاه است پس او فقط وحی الهی را در قالب کتاب آسمانی به بشر اعلام کرده است. 

به بیان دیگر اگر قرار باشد ، اعتقاد به خداوند خالق یکتا و عالم بر همه چیز و اگاه از همه چیز و همه جا حاضر و همه جا ناظر و  عبادت این چنین خدایی، و دوری از گناهان ،و  ظلم نکردن، و قتل نکردن، و خیانت نکردن ، و دروغ نگفتن، و هدفمند بودن جهان، و اصل پاداش و جزا، و...رویا های انسانی باشند که در برهه ای از زمان بفروش رسیده و آنها را بیان کرده است دیگر موضوع وحی و پیامبری منتفی می شود.

پس باز بر می گردیم به مطالب  گفته شده در سطور فوق که اصل پیامبری الهی  و اصل قبول وحی می طلبد که پیامبر از جانب خدا باشد و کتابش تماما گزاره های و حیانی باشند.یعنی او رویا بین نبوده، سر هم بافی نکرده ، خیالات و مشکوکات را بهم نبافته  وتنها وحی الهی را در قالب کتاب خدا عرضه کرده است

آیا پیامبر معصوم است؟

بیایید پرسش را این طور مطرح کنیم: 
پیامبری ادعای پیامبری دارد و از دیگران می خواهد:
بی گناهان را نکشید، دزدی نکنید، دروغ نگویید، خیانت نکنید، زنا نکنید ، زندگی دیگران را به باد فنا ندهید، قضاوت ناحق نکنید، رشوه نگیرید، بت پرستی نکنید، فکر بد نکنید!

 و... آن وقت خود این پیامبر گهگاه بنابه طبع انسانی یا هر چه که بشود اسمش را گذاشت همین کار ها را انجام دهد . 

آیا چنین شخصیتی می تواند سفیر و پیام آور از جانب خدای خالق یکتا و آگاه  باشد؟

 و اصلا آیا او می تواند از مردمان چنین چیزهایی را بخواهد ولی خودش گهگاه همین خطا ها را مرتکب شود؟

مسلما که نمی تواند.!

پس  پذیرش اصل لزوم بعثت پیامبر ان از طرف خداوند  ما را به پذیرش این حکم سوق می دهد که پیامبر باید انجام دهنده نادرستی هایی نباشد که خود از پیروانش می خواهد از آنان دوری کند و این همان عصمت پیامبری  است.