احکام و قواعد دین زرتشتی(۲): کتاب وندیداد :بخش سوم :پاداش نبش کنندگان گورها و تنبیه حمل کننده مرده به تنهایی

احکام و قواعد دین زرتشتی(۲)

کتاب وندیداد

بخش سوم

پاداش  نبش کنندگان گورها و تنبیه حنل کننده مرده به تنهایی

12

ای دادار جهان استومند ! ای اشون !

کیست نخستین کسی که زمین را بیشتر از همه شادکام کند ؟

اهوره مزدا پاسخ داد :

کسی است که هر چه بیشتر مردارهای مردمان و سگان را از خاک برآورد.

(دفن مردگان در دین زرتشتی صد در صد ممنوع و جزو گناهان نابخشودنی است. باید جنازه بر روی زمین بماند. )

13

ای دادار جهان استومند ! ای اشون !

کیست دومین کسی که زمین را بیشتر از همه شادکام کند ؟

اهوره مزدا پاسخ داد :

کسی است که دخمه های انباشته از مردار را فرو ریزد.

(تخریب آرامگاه ها)

14

هیچ یک از مردمان نباید خود به تنهایی، مرده ای را به دخمه برد. هرگاه کسی خود به تنهایی مرده ای را به دخمه برد، ”نسو“ بر او می تازد تا او را از راه بینی و چشم و زبان و آرواره ها و اندام نرینگی یا مادینگی و پشت مرده، آلوده کند و به پلیدی بیالاید.این ”دروج“، این ”نسو“ بر او فرو افتد و او را تا بن ناخن ها بیالاید و او از آن پس، همواره ناپاک ماند.

15

ای دادار جهان استومند ! ای اشون !

کجاست جای کسی که خود به تنهایی، مرده ای را به دخمه برد 

جای چنین کسی، بی آب و گیاه ترین و تهی ترین و خشک ترین جای این زمین است که رمه ها و گله ها کمتر از 

آن بگذرند؛ که آتش - پسر اهوره مزدا - در آن کمتر برافروخته شود؛ که دسته های برسم ویژه ی آیین کمتر بدان جا برده شود؛ که مردم اشون کمتر از آن جا بگذرند.

16

ای دادار جهان استومند ! ای اشون !

چه اندازه دور از آتش ؟

چه اندازه دور از آب ؟

چه اندازه دور از دسته های برسم ویژه ی آیین ؟

چه اندازه دور از مردم اشون ؟

17

اهوره مزدا پاسخ داد :

سی گام دور از آتش.

سی گام دور از آب.

سی گام دور از دسته های برسم ویژه ی آیین.

سه گام دور از مردم اشون.

18

تنبیه کسی که مرده ای را به تنهایی حمل کند:

مزداپرستان باید گرداگرد آن جا چینه ای برآورند  و در درون آن، او را خوراک و جامه دهند : ناگوارترین 

خوراک و فرسوده ترین جامه؛ خوراکی ناچیز و تن پوشی اندک مایه.

19

آنگاه او را در آن جا رها کنند که بزید تا به روزگار پیری یا فرسودگی یا فرتوتی برسد.

پایان شخصی که مرده را به تنهایی حمل کرده:پوست او را زنده زنده باید از تن بر کنند

سپس او را به نزد کلاغان بیاندازند

هنگامی که به روزگار پیری یا فرسودگی یا فرتوتی رسید، مزداپرستان باید مردی توانا و زورمند و چیره دست را فرمان دهند تا بر سر کوه، پوست از تن وی برکشد و سر از تن او برگیرد. آنگاه مردار او را نزد آزمندترین آفریدگان مردارخوار اهوره مزدا، نزد غرابان آزمند بیفگنند و این سخنان را برخوانند :

21

”مردی که در این جاست، از همه ی اندیشه ها و گفتارها و کردارهای اهریمنی خویش پشیمان شده است. اگر کردار اهریمنی دیگری از او سرزده باشد، در آیین ”پتت ”ویژه ی او بخشوده شده است؛ اما اگر هیچ کردار اهریمنی دیگری از او سر نزده باشد، بدین پشیمانی خویش، جاودانه بخشوده و آمرزیده است.“

ادامه دارد...