کتابهای مقدس(قرآن) :آنان که دکر و فکر را باهم دارند.

ذکر و فکر  و یا هردو؟

"آنان  که خدا را در همه احوال ایستاده و نشسته و به پهلو آرمیده   به ذکر خداوند مشغولند (یاد مى کنند ) و در آفرینش آسمانها و زمین تفکر می کنند و می گویند : پروردگارا اینها را بیهوده نیافریده‏ اى  و تو منزهى  پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار  !
آیه  (۱۹۱)  سوره آل عمران

 
شرح
مادر گفتار و روزانه هم  در خیلی موارد از واژه "ذکر و فکر"  با هم یاد می کنیم . مثلا در باره شخص دیگری می گوییم : همه ذکر و فکرش این است که...یعنی  به هنگام جستجوی هدفی است و هم از آن یاد می کند و هم  همه فکر و اندیشه اش متوجه آن است. 

 در عرفان و در موضوعات دعایی(بویژه از نوع جدید آن)  تاکید زیادی بر خواندن دعاو ذکر و یاد نامهای پرودگار تکیه زیادی می شود.

  ولی منطق قرآن ذکر و فکر را با هم می پسندد. یعنی از ایمان آورندگانی  تمجید می کند که هر گاه بیاد خدا می افتند و هرگاه نامهای او را بر زبان می آورند در عالم هستی و جهان پهناور و رازهای آن نیز  تفکر  می کنند .

متاسفانه چندین قرن است که ما درب تفکر را برروی خود بسته ایم. به همین دلیل کتابها و رسالات متعدد در ارتباط با روشهای مختلف ذکر نام های خدا نو شته شده و لی هر گز در آنها خواسته نمی شود که باید فکر و ذکر با یکدیگر همراه باشند.
اصولا از دوران صفوی به بعد تفکر ،  اندیشیدن  وتعقل د ر سرزمین ما به عرصه فراموشی رفتند . به همین دلیل دیگر  در سرزمین ما  چهره های رخشانی هم چون ابن سینا ، رازی ، خیام ، غیاث الد ین جمشید  کاشانی ، خوارزمی ، فارابی ، ابوریحان بیرونی ، سجزی ، ملکی اهوازی طبیب ، جرجانی ، خواجه نصیر الدین طوسی و...ظهور نکردند.