انجیل بارنابا : فصل ۲۴

ادامه از نوشتار پیشین

انجیل بار نابا

(۱چون یسوع این بگفت، گریست و فرمود: «وای بر آنان که ایشان خدمتکارهای جسد خود هستند.»

(۲) «زیرا حقاً ایشان  به خیری در زندگانی دیگر  نمی رسند ؛ بلکه به جهت گناهان خود  در عذاب هستند.»

(۳) «به شما می‌گویم که شکم‌پرستِ توانگری بود و خیالی جز شکم‌پرستی نداشت.»

(۴) « هر روز ولیمه‌ی بزرگی مب داد.»

(۵) «بر درگاه او فقیری بود که لعازر نام داشت و او پر بود از زخم‌ها و می‌خواست که سیر شود از ریزه‌هایی که ریخته می‌شود از خوان آن شکم‌پرست.»

(۶) «لیکن اندکی به او از آن ولیمه نداد؛ بلکه همه او را استهزا نمودند.»

(۷) بر او ترحم ننمودند مگر سگان؛ زیرا آن‌ها زخم‌های او را می‌لیسیدند.»

(۸) «اتفاق افتاد که آن فقیر مُرد و فرشتگان او را  به سوی دو بازوی ابراهیم پدر ما بر داشتند.»

(۹) «آن توانگر هم مرد و شیاطین او را برداشتند به سوی دو بازوی ابلیس، آن جایی که سخت‌ترین عذاب را کشید.»

(۱۰) «پس چشمان خود را بلند نمود و لعازر را از دور، در آغوش ابراهیم دید .»

(۱۱) «پس آن وقت توانگر فریاد برآورد: ای پدر جان،ابراهیم، مرا رحم کن لعازر را بفرست تا به اطراف انگشتان خود، قطرهٔ آبی به من برساند تا سرد نماید زبان مرا که عذاب می‌شود در این زبانهٔ آتش.»

(۱۲) «پس ابراهیم جواب داد: ای پسرک، یاد کن که تو طیبات خود را در زندگانی خود تمام دریافتی و لعازر بلاها را.»

(۱۳) «از این رو تو حالا در بدبختی هستی و او در شکیبایی.»

(۱۴) «پس باز توانگر فریاد برآورد: ای پدرجان، ابراهیم، به درستی که مرا در خانهٔ پدر سه برادر است.»

(۱۵) «پس لعازر را بفرست تا ایشان را خبر دهد به آنچه می‌کشم؛ بلکه توبه کنند و به اینجا نیایند.»

(۱۶) «پس ابراهیم جواب داد موسی و پیغمبران نزد ایشان هستند؛ از ایشان بشنوند.»

(۱۷) «توانگر جواب داد: نه چنین است ای پدر جان، ابراهیم، بلکه هر گاه یکی از مردگان برخیزد تصدیق می‌کنند.»

(۱۸) «ابراهیم جواب داد: به درستی که آن که تصدیق موسی و پیغمبران نکند، تصدیق مردگان نیز نخواهد کرد، اگر چه برخیزند.»

(۱۹)آنگاه یسوع فرمود: «ببینیدآیا فقیران صابر مبارک نیستند؟ آنان که میل دارند به آن چه فقط ضروری است، در حالتی که کراهت‌کنندگان از جسد هستند.»

(۲۰) «چه بدبختند آنان که بر می‌دارند دیگران را برای دفن، تا بدهند اجساد ایشان را جهت طعام کرم‌ها و باز نمی‌آموزد حق را.»

(۲۱) «بلکه ایشان دورند از آن بزرگی؛ به گونه‌ای که  ایشان زندگانی می‌کنند در این جا که گویا همیشه خواهند بود.»

(۲۲) «زیرا ایشان خانه‌های بزرگ می‌سازند و املاک بسیار می‌خرند و در کِبر زندگانی می‌نمایند.»

ادامه دارد...