کتابهای مقدس(انجیل بارنابا): فصل دوازدهم: نخستین سخنرانی مسیح در هیکل

ادامه از نوشته پیشین

انجیل بارنابا فصل دوازدهم

عیسی مسیح پس،از مناجات از کوه پایین آمد و به مردی علیل برخورد و به تقاضی آن  مرد و با نام خداوند او را شفا داد و این خبر در شهر پیچید:

متن انجیل بارنابا

(۱)پس مضطرب شد تمام شهر از این کلمات.

(۲) و شتاب کردند همه به سوی هیکل تا ببینند یسوع را که داخل آن شد تا نماز کند؛ تا این که جای بر ایشان تنگ آمد.

(۳) پس پیش رفتند کاهنان به سوی یسوع و گفتند: این طایفه می‌خواهد ببیند تو را و بشنود از تو؛ پس بالای این سکو شو. هر گاه عطا فرماید خدای تو را کلمه‌ای، پس تکلم کن به آن به نام پروردگار.

(۴) پس بالا شد یسوع به آن جایی که کاتبان عادت داشتند در آنجا سخن رانی کنند،

(۵)  آنگاه اشاره ای  با دست نمود ، اشاره‌ای برای خاموشی، و سپس دهان بگشود و فرمود:

(۶) «مبارک است نام خدای پاک که از بخشایش و مهربانی خویش اراده نمود و آفرید آفریدگان خود را تا تمجید نمایند او را.»

(۷) «مبارک است نام خدای پاک که خلق فرمود نور جمیع پاکان و پیغمبران خود را قبل از همهٔ چیزها تا بفرستد آن‌ها را برای خلاصی عالم؛ چنان که تکلم فرموده به واسطهٔ بندهٔ خود داوود که فرموده: پیش از ستارهٔ صبح در روشنی پاکان آفریدم تو را.»

(۸) «مبارک است نام خدای پاک که آفرید فرشتگان را تا او را خدمت کنند.»

(۹) «مبارک است خدایی که قصاص فرمود و سرافکنده نمود شیطان و پیروان او را که سجده نکردند از برای آن که دوست داشت خدای این که سجده کرده شود برای او.»

(۱۰) «مبارک است نام خدای پاک که آفرید انسان را از گل زمین و گردانید او را قیم بر اعمال خود.

(۱۱) «مبارک است نام خدای پاک که راند انسان را از فردوس؛ زیرا او نافرمانی کرد از فرمان‌های پاکیزه او را.»

(۱۲) «مبارک است نام خدای پاک که به رحمت خود نظر فرمود به شفقت به اشک‌های آدم و حوا، پدر و مادر جنس بشری.»

(۱۳) «مبارک است نام خدای پاک که قصاص فرمود به عدل قابیلرا ، که کشندهٔ برادرش بود. 

فرستاد طوفان را بر زمین و سوزاند سه شهر بدکار را و زد مصر را و غرق نمود فرعون را در بحر احمر و پراکنده نمود جمعیت دشمنان طایفهٔ خود را و ادب فرمود کافران را و قصاص فرمود غیر توبه‌کاران را.»

(۱۴) «مبارک است نام خدای پاک که شفقت فرمود بر آفریدگان خود؛ پس فرستاد به سوی ایشان پیغمبران خود را تا راه روند بر حق و نکویی او.»

(۱۵) «آن که رهانید بندگان خود را از هر شری و عطا فرمود به ایشان این زمین را چنان که وعده فرموده بود پدر ما ابراهیم و پسر او تا ابد.»

(۱۶) «پس عطا فرمود به ما ناموس پاکیزهٔ خود را بر دست بندهٔ خود موسی، تا نفریبد ما را شیطان. برتری داد ما را بر همهٔ طوایف.»

(۱۷) «لیکن ای برادران، چه کنیم تا مجازات نشویم بر گناهان خود؟»

(۱۸) پس درآن هنگام سرزنش نمود یسوع طایفه را به سخت‌ترین درشتی؛ زیرا ایشان فراموش نموده بودند کلمهٔ خدای را و سپرده بودند خودشان را به غرور تنها.

(۱۹) سرزنش نمود کاهنان را به جهت اهمال ایشان خدمت خدای را و به جهت حرص ایشان.

(۲۰) سرزنش فرمود نویسندگان را؛ زیرا ایشان تعلیم داده بودند مطالب  فاسد را و ترک نموده بودند شریعت خدای را.

(۲۱) سرزنش فرمود علما را؛ زیرا ایشان بواسطه تقلید هایشان  باطل نموده بودند شریعت خدای را، 

(۲۲) پس تأثیر نمود کلام یسوع در طایفه؛ تا آن جا که ایشان همه به گریه در آمدند؛ از کوچکشان تا بزرگشان و استغاثه می‌نمودند رحمت او را و زاری می‌نمودند به سوی یسوع تا دعا کند برای ایشان.

(۲۳) مگر کاهنان و رؤسای ایشان، آنان که نهان داشتند در آن روز عداوت با یسوع را؛ زیرا او این گونه تکلم فرمود بر ضد کاهنان و کاتبان و علما؛ پس مصمم شدند بر قتل او.

(۲۴) لیکن ایشان سخن نگفتند به کلمه‌ای از ترس طایفه، که او را قبول نمودند به پیغمبری خدای.

(۲۵) بلند کرد یسوع دست‌های خود را به سوی پروردگار و دعا نمود.

(۲۶) پس گریستند طایفه و گفتند: چنین باشد ای پروردگار، چنین باشد.

(۲۷) چون به آخر رسید دعا، فرود آمد یسوع از هیکل وهمان روز به  اورشلیم سفر نمود  با بسیاری از آنان که پیروی او نمودند.

(۲۸) پس  کاهنان در میان خودشان به بدی از  یسوع سخن گفتند.

امیر تهرانی

ح.ف

ادامه دارد...